Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Δακρύζω καθώς νυχτώνει

Δακρύζω καθώς νυχτώνει.
Τι φέρνουν άραγε οι νύχτες στην ψυχή μας;
Είναι φορές που βρίσκω στην άκρη του μαξιλαριού μου ίχνη από τριαντάφυλλα.
Υπολείμματα πετάλων και δροσοσταλίδες.
Άλλοτε ένα φτερό βουτηγμένο στο φεγγάρι.
Δεν θέλω να αναπολώ.
Με πονά περισσότερο από το να μην έχω.
Το ημερολόγιο μου σταμάτησε μέρες πριν κ’ οι μέρες δεν αργούν ποτέ να γίνουν χρόνια.
Ήθελα να έχω μια λέξη μικρή, ένα νεύμα, ένα χαμόγελο.
Μοιάζουν να είναι υποσχέσεις οπότε δεν βρίσκω τίποτε από αυτά.

Οι λέξεις που δε λέω με πληγώνουν, είναι εκείνες που δε βρίσκουν τον δρόμο να εκτεθούν.
Τα νεύματα μου χάνονται που κανείς δεν μπορεί να τα δει.
Τα χαμόγελα μου όπως γεννήθηκαν πέθαναν.

Δακρύζω καθώς νυχτώνει.
Αφήνουν έναν ήχο αλλόκοτο τα δάκρυα μου καθώς σπάζουν στο πάτωμα.
Πέρασε ο καιρός και ποια δεν μπορώ να θυμάμαι, να έχω θέλω.

Δυσκολεύουν ολοένα οι μέρες και η «αισιοδοξία» μου δεν με βοηθά.
Μήτε οι ελλείψεις με βοηθούν.
Μήτε οι εφιάλτες μου.

Φοβάμαι μη σπάσω, μα δεν με ακούς…

4 σχόλια:

Ναταλία είπε...

Συνειρμοί....
Με ή χωρίς νόημα....
"Βιαστήκατε να με θάψετε, μα ξεχάσατε πως είμαι σπόρος..."Χριστιανόπουλος.

Φιλιά.

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΡΙΑ είπε...

HXE MOY ΚΡΑΤΑΩ ΒΑΘΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΕΧΕΙΣ ΕΝ ΤΡΟΠΟ ΑΠΛΟ ΑΓΓΙΖΕΙΣ ΤΑΣΠΑΣΜΕΝΑ ΤΖΑΜΙΑ ΚΑΙ ΜΑΤΩΝΟΥΝ ΠΑΝΑΘΕΜΑ ΤΑ !! ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΟΥ ΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΙ... ΝΑ ΣΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δε γνωρίζω να πω Ναταλία.

Είναι στιγμές που σπόρος είναι μονάχα ο πόνος.

Να είσαι πάντοτε καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φάντασμα μου φοβάμαι γι’ αυτό.