Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Σ’ αγαπώ

Σ’ αγαπώ, και καθώς γέρνει απάνω σου το φεγγαρόφωτο
απ’ τα στήθια μου βγαίνει μια γλυκιά, σα τραγούδι, φωνούλα
και μαρτυράει όσα δε μπορώ να σου φωνάξω.
Σ’ αγαπώ, κι είσαι στις άκρες της ψυχής μου
δύο μικρά ξέφτια ουρανού π’ ανοίγουν σα φτερά πουλιού
και μακριά με παίρνεις απ’ όσα με πονούν.

Κι έμαθα απ’ την αρχή να γράφω τις λέξεις
να μουσκεύουν καθώς σου μιλούν
να ερωτεύονται
να σ’ ερωτεύονται
και πάντοτε σε σένα παραδομένες
να ψηλαφούν το εφηβικό τους σώμα.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

T’ ανοιχτό παράθυρο

Τα κορίτσια γέρναν πάνω στ’ ανοιχτό παράθυρο
ώσπου να πάρουν μέσα το κεφάλι
έγιναν γυναίκες.

Είχαν αντικρίσει
μια κορδέλα καθώς ταξίδευε πάνω στις ηλιαχτίδες.
Ξέχασαν να κλείσουν τα μάτια.

Έκλεψε τα νιάτα η κορδέλα
ερωτοτρόπησαν μαζί της οι ηλιαχτίδες
χάθηκαν τα κοριτσίστικα χρόνια
στην πιο νοσταλγική ώρα του απογεύματος.

Εν’ ανοιχτό βιβλίο μονάχα
ζωγράφιζε στα περιθώρια του
τα επιφωνήματα στο αντίκρισμα του καθρέφτη.
Έπειτα
Γύρισε τις σελίδες του κι αυτό.

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Παλιές αμαρτίες

Κλείνουν απότομα οι νύχτες
τα βαριά θυρόφυλλα τους
ξενυχτισμένοι ταξιδιώτες
αργοσαλεύουν νυσταγμένοι
στα βαριά τους τιμόνια
κι οι δρόμοι γυμνοί
θαρρείς καταπίνουν διαβάτες
αυτοκίνητα κι αποστάσεις.

Ξημερώνει αργά
κι όλα, σιωπηλά, προσμένουν τη βροχή
να ξεπλύνει κάθε αμαρτία παλιά.

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Ένα κύμα πήρε μακριά

Ένα κύμα πήρε μακριά όσα μας μίλησαν την περασμένη νύχτα
στάθηκαν πίσω μας θυμωμένοι οι άνεμοι
έπειτα ξέσπασαν παίρνοντας μαζί τους τα δάκρυα
τις λέξεις, τα βλέμματα σα σελίδες βιβλίου
που δεν κατάφερε να συγκρατήσει η σχισμένη ράχη.

Η μέρα βαδίζει αργά προς το τέλος της
κι όσα κοιτάξαμε
σβήνουν ανάμεσα στο σκούρο γαλάζιο τ’ ουρανού
και στο μαύρο της νύχτας στο βάθος του ορίζοντα.

Μίλησα κάποτε στους ανθρώπους
δε θέλησαν ποτέ τους να ακούσουν
ή έστω φοβήθηκαν την όποια αλήθεια
έτσι σώπασα κι εγώ
αφήνοντας τις μικρές μου εικόνες δίχως φωνή
και τα λόγια δίχως πνοή πια μέσα τους.

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Καλοκαίρια

Μετράω τα καλοκαίρια που χάθηκαν δίχως εσένα.
Έχεις μια παράξενη αίσθηση ο χρόνος, κυλάει γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα.
Κι είναι πολλά τα καλοκαίρια που έζησα δίχως εσένα, βουβά και μονότονα…
Κι έλεγα πως κάτι θα αλλάξει, κι άλλαξε, και δεν κλαίω που πέρασε έτσι τόσος χρόνος, γιατί έφερε εσένα.

Κι όλα τα πρωινά απόκτησαν μια ζεστασιά.
Κι εκείνα ακόμα, που το χιόνι τα στόλισε και κρύο πολύ.

Η αυγή έχει το άρωμα σου, και το χαμόγελο και την ελπίδα που έχουν ζωγραφισμένη τα χείλη σου καθώς στέκουν απέναντι μου προσμένοντας ένα φιλί, και τα φιλώ, και σε φιλώ, κι ένα καράβι γοργοτάξιδο με παίρνει μαζί του στους τροπικούς…

Είναι που τα καλοκαίρια έγιναν δικά μας πια και μοιάζουν με τα όνειρά μας, και μιλώ έτσι…

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Φοβούμαι τις νύχτες

Ανοίγουμε τα φτερά μας
μαρμάρινα,
κι άλλοτε ανάλαφρα.
Πετούμε απ’ άκρη σ’ άκρη
μετρούμε τις μέρες, τις σκέψεις,
τις υποσχέσεις.
Στο κομοδίνο το ξυπνητήρι ερημώνει τον χρόνο
νυχτώνει ολοένα.
Φοβούμαι τις νύχτες
φοβάσαι κι εσύ
όχι μην έρθω και είμαι κάποιος άλλος.

Είναι η πόρτα παλιά
ξύλινη
θαρρείς ξηλώνεται καθώς την ανοίγεις
απομένει βουβή
είναι ο ψίθυρος μονάχα ενός πιάνου
που αφήνει δισταχτικά ο αγέρας ανάμεσα στα θυρόφυλλα
παρασέρνει τα βήματα ο ψίθυρος
ανοίγουν μικρές αυλακιές στο σκονισμένο πάτωμα.

Η σκέψη με συντηρεί
είναι τα πέταγμα πάνω απ’ τον κόσμο
η βροχή μου ξεπλένει όσα πονάνε
η θάλασσα κρατά όσα χαμογελάνε.
Τραγουδώ
κι έχουν τα πανιά φουσκώσει
κι έχουν στον ουρανό ανέβει τα πουλιά
και μας παρασέρνουν.

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Tα σουξέ του Σαββατοκύριακου

Ξυπνούμε σ’ ένα κλειστό δωμάτιο
αφήνουμε τη δίψα μας πάνω στους τοίχους
στα πατώματα τους βουβούς βόγκους μας
 ξεπουλάνε τη ζωή μας στο παζάρι της Πέμπτης
της Τρίτης, της Παρασκευής
σε κάθε γειτονιά, με κάθε ευκαιρία
κι εμείς διψούμε
ολοένα περισσότερο διψούμε
παρά τις πορείες και τι διαδηλώσεις
παρά τις αμφισβητήσεις και τους ξυλοδαρμούς.
Κι είναι που ζήσαμε μ’ ανοιχτά τα χαρτιά μας
μ’ ανοιχτά τα παράθυρα της ψυχής
κι έκλεψαν ψευτοεπαναστάτες τα συνθήματα μας
και λέρωσαν τους τοίχους και τις ζωές μας.

Ψάχνουμε ακόμα τον Σαββόπουλο της γενιάς μας
την Γώγου και τον Άσημο μας
γιατί έχουμε – αλίμονο – ξεμείνει
με τα σουξέ του Σαββατοκύριακου από την Λαϊκή κατηφόρα.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Υγρασία βαθιά

Έχουν τα μάτια μου μιαν υγρασία βαθιά
ζούνε μέσα τους χίλιες εικόνες φθινοπωρινές
τόσες ακόμα άλλων εποχών

καθώς βραδιάζει, αντιφεγγίζει η θάλασσα τ’ αστέρια
φωτίζουν τα μικρά βήματα μου

καθώς κλείνουν οι πόρτες και τα φώτα σβήνουν
θυμώνουν οι βροχές στις κόγχες ματιών
κι ακατάπαυστα κλαίνε.

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Η ξύλινη πόρτα

Τα βαριά κλειδιά της ξύλινης πόρτας
έχουν από χρόνια χαθεί
σκιές απ’ έξω περιπολούν
κτυπώντας συγχρονισμένα τα βήματα τους
μέσα
ένα μικρό παιδί, χαμογελαστό σχεδόν
κοιτάζει τ’ αστέρια
κι ονειρεύεται…

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Με νανουρίζουν τα βήματα

Με νανουρίζουν τα βήματα, η φωνή σου
καθώς την ψυχή μου κατακλύζει

κι όλο το σκοτάδι
γίνεται μια λάμψη στον ουρανό

κι είναι τόσα τα πεφταστέρια
όσα κι οι ευχές μας.

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Απόψε πάλι

Απόψε πάλι
μιαν ομίχλη κλέβει τις μορφές πλάι μου
ήχους γυμνούς αφήνει πάνω στις πέτρες
βήματα αβέβαια.

Και θα σιωπήσουν φοβισμένα τα λόγια
δίχως ν’ ανταμώσουν εκείνους  που χάθηκαν
πριν τις βροχές κι επιστρέφοντας
έσυραν άλλες βροχές πίσω τους.

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Oι τόποι μας

Γυμνοί οι τόποι μας
όλο πέτρες και δάκρυα


λιγοστεύουμε μέρα τη μέρα
εκλείπουμε

κι είναι ο χρόνος αδίστακτος
μας κομματιάζει

μόνο η σιωπή θυμάται τα ίχνη μας
κι ο άνεμος…

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Ελάτε μ' ένα ποίημα και το 2012

Πέρασε ένας από την τελευταία μας συνάντηση.
Η παγκόσμια ημέρα ποίησης πλησιάζει
και οι blog-ερς της δυτικής Θεσσαλονίκης

Ήχος Πλάγιος. Μόνος...
michalakis
ο δείμος του πολίτη
το τσαλίμι


σας προσκαλούν στη γιορτή που θα πραγματοποιηθεί στο BarArte στον Εύοσμο


Όπως και τις προηγούμενες φορές θα φυλάξουμε στις εσοχές της ψυχή μας ποιήματα δικά μας ή και άλλου ποιητή που μίλησαν μέσα μας για να τα μοιραστούμε την βραδιά της 21ης Μαρτίου.


Να μην ξεχάσουμε να έχουμε μολύβι και χαρτί μαζί μας, εξάλλου δεν κλείνουν ραντεβού οι λέξεις…


Μπορείτε επίσης να στείλετε στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των διοργανωτών


ποιήματά σας αν εσείς βρίσκεστε μακριά από τη Θεσσαλονίκη.



barARTe


Παύλου Μελά 20


Πεζόδρομος Ευόσμου


Τηλ. : 2310 559 720

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Παραμυθιού σελίδες

Είναι ευγενικές οι νύχτες που σε φέρνουν


γυμνή, παραδομένη στο άγγιγμα της θάλασσας



σαν από παραμυθιού σελίδες


που ξέχασε ο χρόνος να γυρίσει


κι απόμεινες κορίτσι μικρό


με μια προσευχή στα χείλη νυχτερινή


σα το πιο μεγάλο της ζωής μας ταξίδι.

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Τόσα χρόνια

Τόσα χρόνια, φίλε


μουχλιασμένες διαταγές και διατάξτε


αφηνιασμένα προσκλητήρια και θέατρο


υποκρισία σε κακέκτυπο



πρόχειρα βαμμένες ελπίδες


κι ένα όπλο παρά πόδα



βούλιαξαν τα βήματα


και μαζί τους


ένας κόσμος ολόκληρος που δεν έζησε


και που δε θα ζήσει ποτέ…

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Οι γύρω δρόμοι

Άρχισαν να νυχτώνουν οι δρόμοι γύρω απ’ το σπίτι


κι ήταν ακόμα δώδεκα το μεσημέρι


το ακουστικό του τηλεφώνου ήταν κατεβασμένο


κανείς δεν μπορούσε να μας μιλήσει


επ’ έξω ακούγονταν το χτύπημα ενός μπαστουνιού


όποιος κι αν ήταν ξεμάκρυνε πια


στο μέσα δωμάτιο


η πόρτα ήταν μισάνοιχτη


μέσα στην ησυχία του παράδοξου


ακούσαμε ένα κλάμα παιδικό


ήταν οι λέξεις μας


τα μάτια μας


τα χέρια μας


που έκλαιγαν


προδομένα απ’ το ανέκφραστο


μιας ολόκληρης εποχής.

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Τα παλιά πατώματα

Βαδίζω απαλά, φωνάζουν τα παλιά πατώματα. Τα ονόματα μας φωνάζουν. Και πώς θ’ ακουστεί μέσα στο άδειο σπίτι, το πάφλασμα των ονομάτων που δεν έχουν πια παραλήπτη, στους πέτρινους τοίχους; Πώς να δικαιολογήσεις την απουσία; Οι ρωγμές γνωρίζουν. Μόνον αυτές. Απορροφούν τις ομιλίες, τα πρόσωπα, τις προσευχές. Αν φυλάξεις ακέραια τη σιωπή της νύχτας, θα ακούσεις κάποιον να ονειρεύεται. Θ’ ακούσεις τη μελωδία των αστεριών καθώς ξαπλώνουν στις παλιές ξύλινες καρέκλες της βεράντας. Έχω ξεχάσει τα βήματα αυτού του χορού. Με πατήματα αδέξια δε θα ξυπνήσω τα ξύλινα πατώματα μήτε και τη νύχτα.

Βαθιά, από τις νοτισμένες σελίδες των παραμυθιών, θα ξεπροβάλει ένα παιδί, ίσως και να είναι κάποιος που αφήσαμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, ίσως πάλι να είμαστε εμείς. Θα προσευχηθεί και θα φυλάξει βαθιά στις τσέπες του τα ονόματα, γραμμένα σε χαρτί. Τη μελωδία θα κάνει πανωφόρι και θα ξαπλώσει στις παλιές ξύλινες καρέκλες της βεράντας με τ’ αστέρια αναμένοντας καρτερικά το πρώτο φως της μέρας.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Τυχαίο ξύπνημα

Με κρατάς απ’ το χέρι, χρόνια και χρόνια που δεν τόλμησα να ζήσω μου διώχνεις μακριά.


Δε φοβάμαι.


Βυθίζεις το χέρι σου στο στήθος, μεταδίδεις παλμούς στην καρδιά μου.


Τι μπορώ να φοβηθώ;



Κοιμάσαι γλυκά, γαλήνια και αθώα.


Κι εγώ δε φοβάμαι πια.


Είσαι πάντα εδώ, μετάξινη κι αέρινη, σαν από παραμύθι βγαλμένη…



Κοιτάζουμε τα σύγνεφα κάποτε, άλλοτε ένα ουράνιο τόξο σ’ έναν μουσκεμένο ακόμα ουρανό.


Απόψε, κοιτάζουμε την Ανατολή, από ένα ξύπνημα τυχαίο…



Θα γείρουμε πάλι σε λίγο.


Ο ένας μέσα στον άλλον…


Ο ένας στη μυρωδιά του άλλου…