της Εμμέλεια

Σωπαίνουμε τώρα
καθώς πια δε μιλάς
δε ψελλίζεις πια το «Happy Birthday to You»
τρέχεις μονάχα
με τα καινούργια σου παπούτσια
ν’ αγγίξεις το ουράνιο τόξο
σε τόπους που μόνο οι άγγελοι φθάνουν.

Πίσω απ’ το φως του φεγγαριού
νοικιασμένο σπίτι η ζωή μας
δίχως φως πια στα σκοτεινά του δωμάτια
δίχως στολίδια στις μέρες που θα έρθουν.

Κοιτάμε τώρα πια το ηλιοβασίλεμα
μ’ άλλα μάτια
μακριά απ’ τα δικά σου
και δίχως το γέλιο σου.

Στο βάθος του δρόμου
σ’ ένα ταξίδι δίχως αποσκευές
δίχως όνειρα
θ’ αποχαιρετίσουμε τα φύλλα της ψυχής σου
που σκόρπισαν
και πίσω πιά δε γυρίζουν.

Βροχές του Νοέμβρη

Μένουμε γυμνοί στις βροχές του Νοέμβρη
απροετοίμαστοι πάντα
μετρούμε τις σταγόνες
μετρά η μέσα μας φωνή
τις σιωπές μας.

Κι ώρα μεσάνυχτα
- πάντα μεσάνυχτα -
αργοσαλεύουν σκέψεις
που σκούριασαν στο πέρασμα του χρόνου.
Με τα σπασμένα χέρια τους
χαράζουν στους τοίχους της ψυχής μας
όνειρα ύπνου μεσημβρινού
μικρές στεντόρειες κραυγές
που κρύβουν μέσα τους το όνομα μας.

Έχουμε κατά βάθος ξεχάσει την ύπαρξη μας
σε κάθε μας κίνηση
ο θόρυβος της λύπης
συνοδεύει τα βήματα μας.

Θα ‘ρθει ένα Σάββατο

Μας κρατάνε οι μνήμες
μέσα στα γυμνά πολυβολεία
με τα πρησμένα πόδια
πατάμε κάτω τις προδομένες μέρες.

Κανείς δε πιστεύει πως πονάμε
κανείς δε πιστεύει πως στερεύει κι άλλο η ψυχή μας.

Ο αγώνας μεγάλος να κρατηθούμε
να φυλάξουμε ακέραιο ότι μας έσωσε
τόσες και τόσες φορές
σε τόσες και τόσες πολιορκίες.
Το χαμόγελο μας.

Κι έχουμε φυλαγμένο στη τσέπη του χιτωνίου
ένα γράμμα παλιό
μετρημένο σε όλες του τις διαστάσεις
διαβασμένο
πότε κρυφά και πότε μεγαλόφωνα.
Ανάμεσα στις λέξεις του η ψυχή μας.

Και θα ‘ρθει ένα Σάββατο
που θα ‘χει πάνω του τις αμαρτίες όλου του κόσμου
κι εμείς, αποκαμωμένοι από τις κλαγγές των όπλων
θα προσευχόμαστε για εκείνη τη σωτηρία
που πάντα ελπίζουμε πως θα ‘ρθει
κι όμως ξεχνούμε να σπρώξουμε
προς εκεί την ψυχή μας.

Νύχτες στην πόλη

Είναι γιατί δε μπορώ να ξεχάσω
για τούτο τις νύχτες τριγυρνώ στην πόλη
ξυπόλητος όπως όσοι ξέχασαν τα λογικά τους
σε μια στιγμή του χρόνου
και ξεμάκρυναν ξεχνώντας το πού και το γιατί
για τούτο ζωγραφίζω στους τοίχους
πουλιά αποδημητικά

για τούτο μια μέρα
θα μείνουν μόνο οι λέξεις οι γραμμένες
σε χαρτί λευκό, τσαλακωμένο
και δύσκολα θα βγαίνουν απ’ τα χείλη σας οι λέξεις
λυγμοί και βόγγοι
καθώς θα μαθαίνετε ανάγνωση απ’ την αρχή
και τη ζωή.

Σώπασαν οι δρόμοι

Σώπασαν οι δρόμοι
απέμειναν σβηστοί οι φανοστάτες
νυχτερινά ταξίδια που δεν άρχισαν
και χάθηκαν στο βούρκο οι προσδοκίες τους

στάζει δάκρυα ακόμη η ψυχή μας
φυλλοροεί

απέμεινε μόνο
το τελευταίο κοίταγμα στον καθρέφτη
να μαρτυρά το τέλος
της πιο αθώας μας ηλικίας.

Αφιλόξενος βράχος

Χρονίσαμε πάνω στον αφιλόξενο βράχο
κλείσαμε τα μάτια καθώς μας άγγιζε
         ο θαλασσινός αγέρας
αφέθηκαν στα χέρια του οι αισθήσεις.
Μοιραζόμαστε τώρα τις λέξεις
τις μνήμες, τα χνάρια στο σκληρό τοπίο.
Αύριο, ένα κύμα βουβό
θα μετρήσει πάλι τη ζωή μας
σβήνοντας από παντού το πέρασμά μας.

Σκοτάδι

Ένα ξύλο που ραγίζει
ένας τριγμός που πονάει τη μνήμη
ένας άνθρωπος που στέκεται μόνος απέναντι στον άνεμο.

Λιώνει η κουρτίνα αν αφεθεί στο άγγιγμα του αγέρα
λιώνει ο χρόνος σμίγοντας με τα πεσμένα στο πάτωμα φύλλα.

Δε θα βάψουμε και φέτος τη βάρκα που έχασε τη νιότη της.

Περιμένουμε καρτερικά τη βροχή
ίσως αυτό, προσφέρει μια τελειότητα στο σκοτάδι.

Δρόμοι

Έχει βραδιάσει.
Στο μυαλό μου
γυροφέρνουν ονόματα παλιών συμμαθητών
ο Γιάννης, ο Δημήτρης, η Μαρία, η Χριστίνα, η Ελπινίκη …
και μοιάζουν αιώνες τα χρόνια που έχω να τους δω.
Στριμώχνω τις αναμνήσεις στις παλιές φωτογραφίες.
Ποδόσφαιρο στα διαλείμματα
και καυγάς με τη διπλανή τάξη λίγο πριν το μάθημα.
Μετά το σχολείο
στο μαγαζί των γονιών μου
Γραβιάς, αδιέξοδο τότε, είχε και μια αλάνα.
Θεσσαλονίκη του ’80
με τις αλάνες της ακόμη
νεοκλασικά που δόθηκαν αντιπαροχή
και τώρα, μήτε αλάνες έμειναν
μήτε και νεοκλασικά
τεράστιες πολυκατοικίες που σου κλέβουν τον ήλιο
και μαζί μ’ αυτόν, όλες τις παιδικές αναμνήσεις.

Επιστρέφουν όλα απόψε
θαρρείς η ανάγκη μου να κρατηθώ από κάπου
τα επαναφέρει.

Λίγες ημέρες για την Πανσέληνο
κι η Αθήνα
κοντά σαράντα χρόνια από τότε
φανερώνει το μικρό πράσινο ποδήλατο
που όργωνα τους δρόμους
έχοντας μια όμορφη ελευθερία
να κοιμάται στα στήθη μου.

Τώρα πονάω
για όλα πονάω
για τις παλιές φωτογραφίες που χάθηκαν
για τις συγγνώμες που δε ζήτησα
και τώρα πια δε μπορώ
για τα παιχνίδια που δεν έκανα
για τις φορές που λιποψύχησα
για τα όνειρα, που άφησα όνειρα.

Και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια.
Δεν έχω πια μακριά σπαστά μαλλιά
μήτε κι εκείνο το χαμόγελο των δεκαεπτά μου χρόνων.
Κουράσθηκα πια.
Μοιάζω μ’ εκείνα τ’ αστέρια
που βλέπεις απ’ το παράθυρο σου
να πέφτουν κάποιο βράδυ
και κάνεις μιαν ευχή
-τι παιχνίδι κι αυτό με την ελπίδα-.

Δευτέρα σήμερα, άλλη μια.
Ημέρα υπ’ αρίθμ 10042 μιας θητείας ατελείωτης
και οι λέξεις μου
πιο γυμνές από ποτέ
όπως και η ψυχή μου
κι ο άνεμος δυνατός
σπάζει μέσα μου τα παλιά ποτήρια
σκορπίζει τα χαρτιά μου
σκορπίζει και τη ψυχή μου
στις τέσσερεις άκρες του ορίζοντα.

Το ρολόι έχει σωπάσει
στο τζάμι ακουμπισμένο το πρόσωπο μου
μετράω τ’ αυτοκίνητα στο διπλανό δρόμο
από κάπου δραπετεύουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι
κάπου ελπίζουν να φτάσουν.

Μα όπως έρχονται οι δρόμοι
έτσι συνεχίζουν
και το ταξίδι, ποτέ δε τελειώνει.

Το λυπημένο κοράκι των παιδικών παραμυθιών

Μυρίζουμε δάκρυα
και μοναξιά μυρίζουμε
στις παγωμένες σκιές των δέντρων
Μάη μήνα
με τις τσέπες σκισμένες
και τα γόνατα φθαρμένα
απ’ τις γονυκλισίες και τις προσευχές.
Πάνω απ’ τα κεφάλια μας πετάει
το λυπημένο κοράκι των παιδικών παραμυθιών
δίχως κάπου να σταματά.
Κάνει κύκλους
περιμένοντας το τελευταίο μας βλέμμα.

Είμαστε κάποτε δεκαοκτώ χρονώ
με παντελόνια ακόμη κοντά
και χέρια δυνατά απ’ τις αθλοπαιδιές.
Στοχεύαμε ψηλά τα πουλιά
τα μαυροπούλια
που μας σκοτείνιαζαν τον ουρανό
άλλοτε τα τρομάζαμε
κι άλλοτε έπεφταν
διαγράφοντας έτσι μια πτώση θανάτου.
Ήρθε η σειρά μας τώρα.

Άμα κοιτάξεις καλά
εκεί ψηλά
θ’ ανταμώσει το βλέμμα
μ΄ ότι πίσω σου προσπάθησες ν’ αφήσεις.
Εκείνο
που όσο περνούν τα χρόνια πλησιάζει
και σα το κοράκι
ξεσκίζει την ψυχή μας.

Δάνειο του χρόνου

Κι όλο με ρωτάς
πως έχασα τ’ όνομά μου

μα έγιναν βρώμικοι οι δρόμοι σου
με αίματα στάσιμα στα σκοτεινά τους

έχουν τα χέρια απλωμένα οι απόκληροι
κάτι γυρεύουν
κάτι χάνουν στη ζητιανιά τους

κ’ οι νύχτες
ένα παράξενο δάνειο του χρόνου
πίσω από κλειστά παράθυρα
κόβει φέτες τη ψυχή μου
ρίχνοντας κομμάτια ουρανό
στους επιλήσμονες.

Χορεύουν τα τρένα στις γραμμές τους

Χορεύουν τα τρένα στις γραμμές τους, χορεύουν και ταξιδεύουν, και φτάνουν στους μακρινούς τους προορισμούς.
Άλλοτε με δάκρυα χαράς στα μάτια, άλλοτε λύπης, άλλοτε με σκέψεις που ζυμώθηκαν στο ταξίδι.
Γεμίζουν μνήμες τα τρένα, χνάρια επιβατών που πάλι θα ταξιδέψουν.
Κι όλο ταξιδεύουν τα τρένα, όλο ταξιδεύουν.
Μία φορά μονάχα, δε φθάνουν σ’ εκείνο τον μακρινό τους προορισμό.
Λιώνουν στις γραμμές εκείνα τα τρένα, κεράκια που θα σβήσουν παίρνοντας μαζί τους το φως.
Λιώνουν μαζί τους οι λέξεις των ανθρώπων, τα χνάρια, οι ψυχές τους.
Λιώνουν μαζί τους και οι ζωές εκείνων που έμειναν πίσω στο σταθμό αποχαιρετώντας.
Λιώνουν οι ψυχές μας, όχι απ’ το χέρι που έπραξε, από τα μάτια λιώνουν, που έκλεισαν για να μη δουν.

Χορεύουν τα τρένα στον δικό τους σκοπό.
Χορεύουν καθώς χάνονται στο σκοτάδι.
Χορεύουν πριν χαθεί το τραγούδι τους στη σιωπή.