Μυρίζουμε δάκρυα
και μοναξιά μυρίζουμε
στις παγωμένες σκιές των δέντρων
Μάη μήνα
με τις τσέπες σκισμένες
και τα γόνατα φθαρμένα
απ’ τις γονυκλισίες και τις προσευχές.
Πάνω απ’ τα κεφάλια μας πετάει
το λυπημένο κοράκι των παιδικών παραμυθιών
δίχως κάπου να σταματά.
Κάνει κύκλους
περιμένοντας το τελευταίο μας βλέμμα.
Είμαστε κάποτε δεκαοκτώ χρονώ
με παντελόνια ακόμη κοντά
και χέρια δυνατά απ’ τις αθλοπαιδιές.
Στοχεύαμε ψηλά τα πουλιά
τα μαυροπούλια
που μας σκοτείνιαζαν τον ουρανό
άλλοτε τα τρομάζαμε
κι άλλοτε έπεφταν
διαγράφοντας έτσι μια πτώση θανάτου.
Ήρθε η σειρά μας τώρα.
Άμα κοιτάξεις καλά
εκεί ψηλά
θ’ ανταμώσει το βλέμμα
μ΄ ότι πίσω σου προσπάθησες ν’ αφήσεις.
Εκείνο
που όσο περνούν τα χρόνια πλησιάζει
και σα το κοράκι
ξεσκίζει την ψυχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου