Κλείνουν άραγε οι κύκλοι των ποιητών...

Ένα τρένο φέρνει κοντά ότι αγαπάμε, έπειτα πάλι μακριά το ταξιδεύει.
Ένα φιλί στον σταθμό αποχαιρετιστήριο, ένα δάκρυ ψυχής, μυστικό καθώς λένε.

Πες μου, τι απομένει πίσω από το σφύριγμά του, πίσω από την πόρτα που καθώς κλείνει υψώνει τοίχους ανάμεσα στα λόγια;

Ταξιδεύω μ’ εκείνη την στάση την γνώριμη.
Το κεφάλι ακουμπισμένο στο τζάμι και οι εικόνες να διαδέχονται η μία την άλλη…
Και τα μάτια κάποτε κλείνουν.

Κλείνουν άραγε οι κύκλοι των ποιητών, αναρωτιέμαι;

Μονάχα τα μάτια, κλείνοντας αφήνουν μία υπόσχεση για ένα ταξίδι επόμενο.
Τρέμουν τα χέρια στα όνειρα, το μυαλό ξεχνά την ορθογραφία των λέξεων.
Τάχα πως γράφεται η λέξη "ζωή".
Κ’ ίσως κατά τύχη να μένουν τα γράμματα στη σωστή τους θέση.

Κρατώ ένα παιδί από το χέρι σε τούτο το ταξίδι.
Κάθεται στο κάθισμα του διαδρόμου.
Ανεβαίνει στην αγκαλιά μου, κολλάει το πρόσωπο στο τζάμι και κοιτάζει την θάλασσα, κοιτάζει τους κάμπους, κοιτάζει το ηλιοβασίλεμα.
Μικρά και αθώα πάντοτε τα παιδιά, κοιτάζουν μόνο τα γνήσια πράγματα, τα όμορφα.

Απλώνω τα χέρια και καθώς νυχτώνει ζωγραφίζω επάνω στο τζάμι.
Βουτώ το χέρι στον ήλιο κι απλώνω το χρώμα του στη γη.
Κάμπος ξανθός απλώνεται.
Βουτιά κάνω στα βαθιά της θάλασσας και βγαίνοντας, σταγόνες ρίχνω στον σχεδόν νυχτερινό ουρανό, πάλι γαλανός γίνεται.

«Σ’ αγαπώ» μου λέει το παιδί.
Κι αλήθεια, σκέπτομαι, με πόσο χρώματα ζωγραφίζεται άραγε η μια τέτοια λέξη σ’ έναν χρόνο τόσο ραγισμένο;

από το βιβλίο: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος…