Κοιμήσου εσύ, κι εκεί που δεν τα καταφέρνεις για εσένα εγώ θα ονειρευθώ…
Θα ρίξω στο γιαλό καράβια ξύλινα να φθάσουν στην ποδιά σου, να ξεκουράσουν τα πανιά τους στο χρώμα το λευκό της.
Κι έτσι πως θα κινούν για τ’ ανοιχτά ‘πο το χέρι θα σ’ αρπάξουν.
Κοιμήσου εσύ, κι έχω ένα όνειρο κρυμμένο στο μαξιλάρι σου 'πό κάτου.
Σα βάλεις το χέρι το κεφάλι ν' ακουμπήσεις θα το νιώσεις.
Κοιμήσου εσύ.
Κι έχω στις θάλασσες μιλήσει για να τραγουδούν.
Κοιμήσου εσύ.
Κι έχω στους ανέμους μιλήσει να γλυκάνουν το πέρασμα τους.
Στ’ αστέρια, ν’ απαλύνουν το σκοτάδι της νυχτιάς, κι εκείνης, να μη μιλεί, μόνο τη θάλασσα να συντροφεύει στο τραγούδι της…
Κοιμήσου εσύ, να γύρω κι εγώ στα γόνατα σου ν’ αποκοιμηθώ…
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου
8 σχόλια:
Κάπως έτσι πρέπει να είναι στον παράδεισο. Μέρα καλή
πόση αγάπη
δοσμένη τόσο όμορφα
Αχ!Πόσο όμορφο είναι να μπορείς να πέφτεις να κοιμηθείς ξέροντας πως κάποιος θα είναι δίπλα σου να φροντίζει για σένα με την τρυφερότητα και την αγάπη αυτή...
Τα φιλιά μου...
Η αγάπη θέλει δύναμη....
Πράγματι Λάκη, έτσι πρέπει να είναι.
Χτυπώ την πόρτα του θαρρώ…
Λόγια μου, πόση ακόμα δοσμένη μ’ ένα άγγιγμα;…
Selena μου, πιο όμορφο θαρρώ είναι να γνωρίζεις πως γέρνοντας εσύ να κοιμηθείς ακουμπήσει στα όνειρα του άλλου…
Κ’ είναι θαρρώ το αιώνιο ερώτημα τούτο, να προσφέρεις ή να σου προσφέρουν τάχα είναι το πιο σημαντικό;
Το πρώτο θα έλεγα…
Και πάνω απ’ όλα δύο για να έχει υγεία, Βασιλική μου…
Δημοσίευση σχολίου