Πήχτρα σκοτάδι έξω κι ο οδηγός έχει συντονιστεί για τα καλά με την συχνότητα του ραδιοφώνου τραγουδώντας την επιτυχία της αλησμόνητης Ρίτας «Εγώ, εγώ, δεν πάω μέγαρο θα μείνω με τον παίδαρο…»
Α, όλα κι όλα κύριοι, για να οδηγήσω τέτοια ώρα πρέπει να ακούω λαϊκά, απαντά στις παραινέσεις μας για την αλλαγή ρεπερτορίου κι απλώνεται με άνεση στην θέση του επιτρέποντας μου έτσι να τον οραματίζομαι με παλιό χρυσό δαχτυλίδι στον παράμεσο του δεξιού χεριού, καδένα χοντρή στον καρπό κι εκείνη του λαιμού να βγαίνει ελαφρώς έξω από το ανοιχτό πουκάμισο, τσιγάρο κρατημένο με τα δύο μικρότερα δάχτυλα κι ανάμεσα σε στοίβες γύψινων πιάτων που δεν δρομολογήθηκαν ακόμα προς την πίστα να κάνει νόημα στο γκαρσόνι να ανοίξει ένα ακόμα μπουκάλι ουίσκι…
Το μαγαζί επαρχιακό – όχι πως των μεσοαστικών - μεγαλοαστικών κέντρων διαφέρουν σε κάτι, με βοηθά απλά το τοπίο που αντικρίζω καθώς παίρνει σιγά σιγά να ξημερώνει – από εκείνα τα afterάδικα, τα πολύ after όμως με ωράριο λειτουργίας 3 και μισή το ξημέρωμα με 9 το πρωί.
Το σκέφτομαι, χαμογελώ, αγαλλιάζει η ψυχή μου κι έτσι κλείνω όμορφα πάλι τα μάτια προσπαθώντας να ισορροπήσω το σόκ του εδώ και δεκατέσσερα χρόνια πολύ πρωινού ξυπνήματος.
Ξημέρωμα είναι και βρίσκομαι ανάμεσα στις βασίλισσες της λαϊκής σκηνής και τις παρατάσεις των ονείρων μου.
Ξημέρωμα είναι κι έτσι, βασιλικά βασιλικά, με το μάτι να αρνείται πεισματικά να ανοίξει, περνάμε την πύλη και η ζωή εισέρχεται μεγαλόπρεπα στην καθημερινότητα της…
6 σχόλια:
Την καλημέρα μου σ'έναν θιασώτη της νύχταςκαι του πρωινού ενίοτε βάρβαρου ξυπνηματοςΕυτυχώς δεν είμαστε μόνοισ'αυτό......
Εμένα πάλι μ' αρέσει το πρωινό ξύπνημα...
Αχ, αυτά τα πρωινά ξυπνήματα και το δόλιο το ξημέρωμα. Τα κυνηγώ εδώ και χρόνια και πάντα μου διαφεύγουν. Εκτός κι αν δεν κοιμηθώ καθόλου. Μέρα καλή
Την καληνύχτα μου, Ίλυς Του Χρόνου…
Λατρεύω τα άυπνα βράδια, τα πνιγμένα σε πρόσωπα αγαπημένα και κουβέντα μα και τα άλλα που μου μιλάει η μοναξιά δίδοντας μου έτσι απαντήσεις που δεν τολμώ να σκεφτώ…
Τα πρωινά, αφημένα στις σκέψεις τις νωχελικές, όταν οι περιστάσεις το επιτρέπουν, και στα όνειρα, όχι εκείνα τα δίχως νόημα μα τα άλλα…
Λόγια μου, κι εμένα, μα να ξυπνάς πριν απ’ τον ήλιο θαρρώ πως είναι βασανιστικό.
Πέντε και τέταρτο ξεκινά η μέρα μου κι όχι πως δεν υπάρχουν και χειρότερα…
Έχω φυλάξει Λάκη μου όσα με βρήκαν σε μια παραλία αγκαλιά κι όσα με βρήκαν να κουβεντιάζω…
Όλα τα υπόλοιπα είχαν κάτι αβάσταχτα πραγματικό μέσα τους και δεν μου άρεσαν…
Να οδεύουμε πάντα ευτυχισμένοι ως το ξημέρωμα κι ας τελικά δεν καταφέρνουμε να το δούμε…
Δημοσίευση σχολίου