Πρωί είναι και κοιτάζω την Mary Poppins να κατεβαίνει από τον δεύτερο όροφο του Zara της οδού Τσιμισκή.
Έχει τυλιγμένη την ομπρέλα της, την βαστά κλειδωμένη στην μασχάλη, στα χέρια βαστά σακούλες του καταστήματος μεγάλες με φορέματα πολύχρωμα και μπλούζες με πούλιες σε σχήμα πεταλούδας και σε σχήμα χαμόγελου μεγάλου…
Μοιάζει να είναι ευτυχισμένη.
Επιβιβάζεται σε σκαραβαίο τελευταίας τεχνολογίας, από την ανοιχτή του κουκούλα βάζει στο πίσω κάθισμα τις σακούλες, ανοίγει το ραδιόφωνο στη διαπασών κι απομακρύνεται.
Αργά το βράδυ, βάζουν πινακίδα εκπτώσεων τα καταστήματα.
Βρίσκεις ότι ονειρεύθηκες ή σχεδόν ότι ονειρεύθηκες.
Τα ράφια με τα χαμόγελα έχουν αδειάσει, με τις καρδιές και τις όμορφες υποσχέσεις…
Με χρυσή πιστωτική η Mary ξεσήκωσε κάθε τι από αυτά.
Υπό πίστωση η χαρά μας.
Κι αν δεν έχεις να ξεχρεώσεις τι έγινε;
Σημασία έχει πως άγγιξες μια της άκρη.
Τα κατάσχουν όλα στο τέλος.
Ομπρέλες μαγικές και σκουπόξυλα…
Κι άντε να πετάξεις μετά…
6 σχόλια:
ευτυχώς που οι λέξεις δεν τελούν υπό πίστωση και μπορούμε μαζί τους να πετάμε χωρίς να χρειαζόμαστε ομπρέλες και σκουπόξυλα
Έλα βρε ήχε... και γυρίζω και από ψώνια.. μη μου το χαλάς.. χαχα.. μου άρεσε πάντως η εικόνα της.. κι ας μην έχει μετά να πληρώσει το νοίκι. Για ένα λεπτό τουλάχιστον ο κόσμος ανήκε σε εκείνη. Σε εκείνη και τον κόκκινο σκαραβαίο της..
Ήχε Πλάγιε και Μοναδικέ,
που πήγε η ανάλαφρη καλοκαιρινή διάθεση; Την ξέχασες στο νησί;
Λέξεις τάχα ή εσωτερικές υποσχέσεις Λόγια μου;
Πιο πολύ, θα το δεις κι εσύ, φταίει που δεν παύουμε ποτέ να ονειρευόμαστε…
Sour μου από λάθος μέρος έκανες τα ψώνια σου…
Όλη η ζωή μας μια στιγμή…
Μαζί μου την έχω goofyMAGOUFH μου, μα το νησί στο οποίο αναφέρεσαι έχει πολλούς χαμαιλέοντες, οπότε…
Δημοσίευση σχολίου