Δρομολόγια ριμέικ

Δύο κουβέντες στο τηλέφωνο για καληνύχτα.

Η κούραση μας έχει τρυπήσει τα μηνίγγια.

Πόσο θ’ αντέξουμε ακόμα;

Η ανάγκη μας λέει πολύ, η επιθυμία περισσότερο, η πραγματικότητα θα δείξει…

 

Απόψε, λέω να φθάσω ως τα αστέρια, λίγη από τα σκόνη τους να ρίξω να χρυσίσω τα χείλη σου, ονειρεύθηκα κάποτε βλέπεις να γίνω Μίδας.

Ευτυχώς που δεν έγινα…

Έτσι μπορώ να σε ξεκουράζω στιγμιαία έστω από την άκρη ενός τηλεφώνου.

Να σου βάζω στο πλάι τα μαλλιά να φαίνεται το πρόσωπο σου.

Να σε φιλώ, και να έχω την ευτυχία πως δεν θα σε χάσω…

 

Απόψε λέω να σου πλέξω έναν ουρανό.

Θα ‘χει εκείνα τα φώτα τα νυχτερινά του αναμμένα.

Δρομολόγια ριμέικ πάνω απ’ την ψυχή μας θα διαγράφουν αστέρια μικρά με ρίμελ στις βλεφαρίδες κι άρωμα απαλό στο κορμί τους...

Θα ευωδιάσει η νύχτα, θα το δεις…

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου