Πότε θα ‘ρθεις;

- Έχουμε και κήπο στη ταράτσα!!!

- Δε θέλουμε να δούμε την πόλη…

- Τι να σας φέρω τότε;

- Έναν φυσικό πορτοκάλι και μια Kaiser σας παρακαλώ.

Έτοιμα, είπε, κι απομακρύνθηκε βιαστικά και χαμογελαστά.

 

- Έρχεσαι συχνά εδώ;

- Καθώς μπαίνει η Άνοιξη και μέχρι το Φθινόπωρο.

- Όμορφα είναι!

- Πράγματι!

 

- Μου αρέσει να περπατάμε μαζί…

- Θα ήταν άδεια η πόλη δίχως εσένα…

- Θέλω στη αγκαλιά μου να σ’ έχω.

- Μα δεν έχεις μάθει ν’ αγκαλιάζεις.

- Να με μάθεις θέλω, και ν’ ανασαίνω πάλι βαθιά να με μάθεις…

- Θα σε μάθω…

 

- Πρέπει τώρα να φύγω…

- Άρχισε να αδειάζει η πόλη…

- Θα ξανάρθω.

- Κι ως τότε;

- Μοναξιά… και για μένα μοναξιά…

- Ερημιά… παντού ερημιά…

 

- Να ‘σουν εδώ απόψε!

- Το θέλω πολύ να ‘μαι εκεί.

 

- Πότε θα ‘ρθεις;

- Ανάσα μου, δεν είπαμε;

- Είπαμε, μα μου λείπεις…