Ταξίδια, που τελειώνουν αφήνοντας την υπόσχεση πως θα επιστρέψουν με άλλους προορισμούς στα μεγάλα τους χέρια, μακριά να μας πάρουν κι έτσι πιασμένες οι ψυχές χέρι χέρι να επιβιβασθούν σ’ ένα πλοίο, τα λευκά σεντόνια να ιδρώσουν του κρεβατιού κάποιου ξενοδοχείου που θα ξεκουράζει τα βήματα και θ’ αλαφιάζει τις στιγμές ανάμεσα στ’ αγγίγματα.
Απαλά θα παίζει τζαζ από τ’ ανοιχτό ραδιόφωνο και θα ‘ναι απόβραδο.
Και θα ‘ναι έρωτας κάτω απ’ τ’ αστέρια.
Θα ‘ναι βήματα αργά κατ’ απ’ το βλέμμα τους.
Θα ‘ναι λόγια ανείπωτα που σμιλεύονται πάνω στα χείλη.
Ήθελα μονάχα να σου πω, πως είναι τα ομορφότερα κογχύλια που συνάντησα στη θάλασσα μου τα μάτια σου…
7 σχόλια:
Αχ βρε ήχε... αχ, βρε ήχε.. τι εικόνες μας μετέφερες πάλι... υπέροχες!! Είθε θα πω εγώ.. είθε!!
Μια χαρα περνας Ηχουλι...βολτες,κοχυλια,παραλιες,σπιρτα απο υποπτα μερη στην Αθηνα!
Δεν μας χαλανε καθολου ολα αυτα...περνουμε κι εμεις κουραγιο τα εργαζομενα κοριτσια!
Ααααχ!!!
;)
όμορφες στιγμές, όμορφες εικόνες, όμορφα συναισθήματα
κι ο ήχος σου τελικά δεν είναι καθόλου πλάγιος και καθόλου μόνος είναι ο ήχος των λέξεων που φτιάχνουν λίμνες από δάκρυα χαράς και ευχαρίστησης για να ξεδιψάνε οι όμορφες εικόνες που μας χαρίζεις
...και η φωτογραφία σου μου θυμίζει την κόρη μου, που μαζεύει αποκόμματα εισιτηρίων σε ένα μικρό, κόκκινο, ξύλινο κουτάκι...
Sour, καλές διακοπές θα πω εγώ…
Candy μου, όσο τα μπορώ κι εγώ μα όλο και κάποιος ξένος δάκτυλος ευθύνεται πάντα, δεν βρίσκεις;
Κι ένα άαααχ από εμένα…
Παιγνίδι παλιό αυτό με τα εισιτήρια…
Κ’ ίσως, Λόγια μου, κάποτε να πλαγιάζουν κι από ευτυχία οι ήχοι…
Δημοσίευση σχολίου