Παραμονές Χριστουγέννων

Παραμονές Χριστουγέννων, κι έχει απομείνει το χιόνι σιωπηλό στις παγωμένες αποστάσεις του μυαλού μου.
Άφησα στον κήπο ένα τσουβάλι ρούχα παλιά στρατιωτικά, ένα ζευγάρι άρβυλα γυαλισμένα, μια ταυτότητα αναγνώρισης πτώματος*.

Θυμούμαι τους χιονισμένους χειμώνες στον Χορτιάτη, εκείνους της Κομοτηνής, της Σάμου…
Πάλεψα χρόνια με τα κύματα κι έμεινα ζωντανός, όχι μ’ εκείνα της θάλασσας μα με της ψυχής τα κύματα, εκείνα που μια φίλη έλεγε πως δεν σε πνίγουν αν δεν το επιθυμήσεις.
Έχω καλά φυλαγμένες φωτογραφίες και μνήμες, συναισθήματα, χρώματα και ήχους.
Σε άσπρο μαύρο τα πρόσωπα, με χρώμα τα κύματα, τα δέντρα, τα βουνά, τα σπίτια.

Χώρεσα της ψυχής μου τα όνειρα, τι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις σε μια βαλίτσα και τα ταξίδεψα, για να επιστρέψω.
Πάντα επιστρέφεις, ακόμα κι όταν έχεις πιστέψει πως δεν υπάρχουν λόγοι για να το κάνεις.
Φύτεψα κι έναν βασιλικό, πλατύφυλλο, να θυμούμαι, να ελπίζω.

Μέρες που έρχονται, λέω να σηκώσω στον ουρανό μου ένα μεγάλο όμορφο φεγγάρι, χειμωνιάτικο, ντυμένο με το μάλλινο πανωφόρι και τα ζεστά του παπούτσια.
Στα χέρια θα έχει κρατημένο ένα μικρό, τοσοδούλικο χαμογελάκι ποτισμένο ελπίδα.
Κι ας έρχονται μέρες πιο λυπημένες, πιο παγωμένες.

Θ’ αφήσω πλάι στο τζάκι μια εικόνα παλιά να παίζει.
Εξάλλου, τούτες οι μέρες βοηθούν στην αναμόχλευση της μνήμης.


* Ταυτότητα Αναγνώρισης Πτώματος ή ΤΑΠ ονομάζεται η μεταλλική ταυτότητα που φέρουν στον λαιμό τους οι στρατευμένοι.