Δρασκελώ στη βραδινή υγρασία.
Πάει να χιονίσει μα βρέχει, όλα τριγύρω αναποφάσιστα.
Ήχοι δραπετεύουν απ’ την αγκαλιά του ραδιοφώνου, μοιάζουν τραγούδια.
Θεέ μου, που με φθάνουν πάλι;
Έριξα στην πλάτη την τσάντα που κουβαλάει τις αναμνήσεις τόσων χρόνων ταξιδιού, μόνο που χαράζοντας διαδρομή είπα «όπου με βγάλει τούτη τη φορά».
Καρλόβασι 2003.
Πρέπει όλα να ξεκίνησαν από εδώ.
Οι εικόνες που ομόρφυναν, οι σκέψεις που άλλαξαν, η ψυχή που δυνάμωσε.
Ηράκλειο 2004.
Πρόσωπα από χρόνια λατρεμένα.
Γάμος.
Στην ξεφάντωση, χορός ερωτικός, σούστα.
Βήματα που δεν αξιώθηκα ποτέ.
Άραγε αγάπησα ποτέ πραγματικά;
Θεσσαλονίκη 2000.
Πρέπει να φύγω.
Πουθενά θαλπωρή, τρυφερότητα ανύπαρκτη κι αυτή.
Πασχίζω να κρατηθώ.
2006 επιστρέφω.
Έχω στα χέρια την ψυχή μου πουλί μικρό, δε ξέρει ακόμα να πετά.
«…έχασα καιρό να σ’ αναζητώ άμοιρη ψυχή μου…»
Κι ακόμα ταξιδεύω…
Αλήθεια τι ώρα σαλπάρει το καραβάκι για Κουσάντασι;
Λέω να ταξιδέψω τούτη τη φορά για το “νησί των πουλιών” …
2007 …λίγο πριν τελειώσει…
Θάλασσες που δε βγάζουν πουθενά πια.
Τρένα που διαρκώς ταξιδεύουν…
Τελικά, που βγάζουν οι διαδρομές;
Πάει να χιονίσει μα βρέχει, όλα τριγύρω αναποφάσιστα.
Ήχοι δραπετεύουν απ’ την αγκαλιά του ραδιοφώνου, μοιάζουν τραγούδια.
Θεέ μου, που με φθάνουν πάλι;
Έριξα στην πλάτη την τσάντα που κουβαλάει τις αναμνήσεις τόσων χρόνων ταξιδιού, μόνο που χαράζοντας διαδρομή είπα «όπου με βγάλει τούτη τη φορά».
Καρλόβασι 2003.
Πρέπει όλα να ξεκίνησαν από εδώ.
Οι εικόνες που ομόρφυναν, οι σκέψεις που άλλαξαν, η ψυχή που δυνάμωσε.
Ηράκλειο 2004.
Πρόσωπα από χρόνια λατρεμένα.
Γάμος.
Στην ξεφάντωση, χορός ερωτικός, σούστα.
Βήματα που δεν αξιώθηκα ποτέ.
Άραγε αγάπησα ποτέ πραγματικά;
Θεσσαλονίκη 2000.
Πρέπει να φύγω.
Πουθενά θαλπωρή, τρυφερότητα ανύπαρκτη κι αυτή.
Πασχίζω να κρατηθώ.
2006 επιστρέφω.
Έχω στα χέρια την ψυχή μου πουλί μικρό, δε ξέρει ακόμα να πετά.
«…έχασα καιρό να σ’ αναζητώ άμοιρη ψυχή μου…»
Κι ακόμα ταξιδεύω…
Αλήθεια τι ώρα σαλπάρει το καραβάκι για Κουσάντασι;
Λέω να ταξιδέψω τούτη τη φορά για το “νησί των πουλιών” …
2007 …λίγο πριν τελειώσει…
Θάλασσες που δε βγάζουν πουθενά πια.
Τρένα που διαρκώς ταξιδεύουν…
Τελικά, που βγάζουν οι διαδρομές;
20 σχόλια:
- Από Σάμο λοιπόν...
(το "λοιπόν" το δανείζομαι από φίλο αγαπημένο, γιατί μου άρεσε...δείχνει στοχασμό)
- Αναρωτιέται ο ήρωάς σου, αν αγάπησε. Είναι η ανασφάλεια του, λέω εγώ, για το αν αγαπήθηκε..
- Δεν είναι άμοιρο το μικρό πουλί που κρατά, ...φυλακισμένο είναι..
΄Ανοιξε το κλουβί λοιπόν και ελευθέρωσέ το... να ανοίξει τα μουδιασμένα φτεράκια του, να πετάξει ψηλά, να φτάσει τον ήλιο
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
πολύ όμορφο post, και γενικότερα blog! Τώρα σε βρήκα..δικαιολογούμε ως καινούργια! Με ταξίδεψες, όμορφο κείμενο τέλεια φωτό!
Για το που βγάζουν δεν είμαι σίγουρη αλλά ξέρω ότι κάθε διαδρομή, δύσκολη ή εύκολη είναι και μια χρήσιμη εμπειρία!
Πάντοτε εκεί είναι η ανασφάλεια μας Γλαρένια μου κι όσα ταξίδια κι αν κάνουν τα πουλιά από τον ήλιο μακριά πρέπει να κρατούνται.
Στα πόδια του Θεού αν το θέλεις, εκεί αν φθάσουμε ακέραιοι τότε έχουμε τα πάντα κερδίσει στη ζωή…
Roadartist καλώς ήρθες.
Εύχομαι να μείνεις.
Έδρα μου
γεμίζει την βαλίτσα της ζωής και της ψυχής μα πρέπει τις περισσότερες φορές να γνωρίζεις τον προορισμό.
2008...πιο ελπιδοφόρο και αναζωογονητικό!
Καλό βράδυ Ιωάννη.
Θάλασσες που δεν βγάζουν πουθενά .Τραίνα που συνεχώς ταξιδεύουν. Υπέροχοι στίχοι , Ιωάννη .Και καλό μήνα
"...Που βγαζουν οι διαδρομες;"
τυχερος οποιος ακομα διαδρομες ακολουθει Ηχε μου...
οπου κι αν βγαζουν...
εμπειριες απο αγκαλιες και βλεμματα γεματος επιστρεφει...
"πετρα που κυλα ...ποτε δεν χορταριαζει..."
ροκ σοφια....
ετσι ροκ ζωη ψυχη μου...με διαδρομες χαρας κι απογοητευσης χαμογελιων και δακρυων ΖΩΗ νοειται...ΖΩΗ
λειπεις...
καλη σου μερα...
κι ενα "σ΄αγαπω" να πορευεται- συμπορευεται στις διαδρομες σου...
κρατώντας σου το χερι..
η μουσική σου επιλογή μαζί με τα λόγια σου το πιο άτακτο ξύπνημά μου εδώ και μέρες. Πάντα πρωϊσε απολαμβάνω και η σημερινή σου κατάθεση ψυχής ήταν απλά για μένα υπέροχη. πώς σε βρίσκουν παντού οι μελωδίες..που μας βγάζουν όλες μας οι διαδρομές.αν όχι σε εμάς.
καλή σου ημέρα γλυκιέ μου ήχε**
Ηλία απλά πιο ήρεμο για αρχή και πιο αποδοτικό στις ψυχικές επενδύσεις..
Κατερίνα μου ευχαριστώ να έχεις έναν υπέροχο μήνα.
Με τα τρεξίματα δεν σε ρώτησα πως πήγε η παρουσίαση στην Λέσχη Ανάγνωσης.
Μαρίνα μου λείπουμε απ’ όσους μας αγαπούνε για τούτο καταλαβαίνω το μέγεθος του μου λείπεις.
Κι εσύ είσαι φίλη φίλη όπως το έγραφε η ποιήτρια και για εκείνους που δε γνωρίζουν η Γώγου.
Οι διαδρομές είναι πάντα για τις ψυχές των ανθρώπων.
Μ’ εκείνες πάντα θα πορευόμαστε φορεμένες στον λαιμό μαντίλι περασμένες αλυσίδα χρυσή στον λαιμό…
Ion μου μια κουβέντα τρυφερή για καλημέρα και τι να πω;
Οι μουσικές κουρνιάζουν στις ψυχής μας τις κόγχες και τούτο το γνωρίζεις πιστεύω καλά.
Όσο για τις διαδρομές κάπου αναπάντεχα ανταμώνουν υποσχέσεις και εικόνες που από χρόνια φάνταζαν ξένες.
ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΕΙΜΕΝΟ,ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ,ΑΞΕΧΑΣΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ.ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ.
Όποτε, όπου κι όπως κι αν βγάζουν, μας ετοιμάζουν...
Να είσαι καλά!
Βίκυ
Hχε μου, με μαγεύουν κάθε φορά οι αναρτήσεις σου...
έβαλες και στίχους απο ένα λατρεμένο μου τραγούδι...
"το νησί των πουλιών" ...
εκεί θα ήθελα να πάω...
να ξεχαστώ εκεί για παντα...
φιλάκια πολλά
_Κυβέλη_
Σκορπίνα καλώς ήρθες.
Βίκυ μου το είπαμε κι άλλοτε κάθε τι προηγούμενο μας προετοιμάζει για κάτι επόμενο.
Να είσαι καλά.
Κυβέλη μου
εύχομαι όπου η ψυχή και η καρδιά επιθυμήσει να σε βγάλει η ζωή.
Δημοσίευση σχολίου