Υγρό σώμα

Έμαθα να γέρνω στο υγρό σου σώμα
προσφέροντας σε τούτη την ηδονή την ψυχή μου
αμαρτωλός και άγιος
μύστης και ληστής
για πάντα θα πετώ
στους πιο βαθυγάλανους ουρανούς σου...

Κάποιες μέρες

Είναι κάποιες μέρες που σαν λυπημένες καλημέρες αργοσβήνουν πάνω σε φύλλα κιτρινισμένα από τον ήλιο ή μουσκεμένα από μια βροχή περαστική.

Κι ένα αντίο μικρό πιάνει τρυφερά το χερούλι της πόρτας και την κλείνει…

Ανάγκη για συγχώρεση

Είναι αυτά

τα πεσμένα στους αστραγάλους καλτσάκια

και η τσάντα στην άκρη του τραπεζιού

που λένε πως δεν μεγάλωσες

πως ποτέ δε θα μεγαλώσεις

πως πάντοτε

πριν το ξημέρωμα

ο ήλιος θα κουρνιάζει στα δάχτυλα σου ανάμεσα

εξαντλώντας έτσι

την πιο μεγάλη του ανάγκη

για συγχώρεση…

Σιωπηλές συναντήσεις

Σιωπηλές συναντήσεις

σαν κάτι να θέλησε να φανερωθεί

κι απόμεινε κρυμμένο βαθιά

πίσω απ’ τις λέξεις

έτσι, ταξιδεύουν στο κενό

ψιθυριστά

τα «μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά…»

Στα σταυροδρόμια του πολέμου

Ο πόλεμος μαίνεται στα σταυροδρόμια

οι επάλξεις λυγίζουν από τις κλαγγές των όπλων

οι φωνές αιμορραγούν γυρεύοντας

τον πέτρινο δρόμο εκείνο που στερεύει τον πόνο

τις ζωές μας ξεσκίζουν με χάρτινα μαχαίρια

και φαρμακώνουν τις ειρηνικές ψυχές μας

κατάρα…

τα γέρικα δέντρα

Λυγίζουν κουρασμένα τα γέρικα δέντρα

απ' τους ανέμους που ταξίδεψαν τα μικρά τους φύλλα

τις λέξεις που κρύφθηκαν ανάμεσα τους

τις μνήμες από ζευγάρια που φιλήθηκαν

γερμένα πάνω απ' τις ρίζες τους.

Κι έρχονται ηλιοβαμμένα πρωινά

με λίγο νερό που έχει λιμνάσει στην άκρη της αυλής

να σε υποδεχτούν, να σου θυμίσουν

πως άλλα κάθε φορά ο χρόνος φέρνει

δεν επιστρέφει, μήτε παγώνει.

Κι όπως διάβασες κάποτε ένα γράμμα ερωτικό

έτσι τώρα μαθαίνεις απ' την αρχή ανάγνωση

για να μπορέσεις κάποτε να κλείσεις σ' ένα γράμμα

τη ευτυχία που έζησες και τη σιωπή που πότισες

τη μνήμη να μη θυμάται (;) όταν πόνεσες.

Λυγίζουν κουρασμένα τα γέρικα δέντρα

πάνω απ’ τα βλέφαρα που κλείνουν

μ’ ένα κρυφό χαμόγελο στην αγκαλιά τους

κι ακουμπούν τρυφερά μιαν άνοιξη ανθισμένη

μιαν ανάσα ελεύθερη πάνω απ’ το κρυφό τους χαμόγελο.

μεγάλες υποσχέσεις

Είναι και το φεγγάρι απόψε, που σα ταξίδι μεγάλο ζυμώνει τις ψυχές μας

και πίσω του ακολουθούν, σαν ψεύτικες πάντοτε, οι πιο μεγάλες υποσχέσεις...

μοναξιά

χορεύει στο σκοτάδι η μοναξιά

κι έχει βγαλμένο το μαχαίρι απ' το θηκάρι

κι έτσι πιασμένοι χέρι χέρι που τραβάμε το χορό

στα δυο θ' ανοίξει πάλι την πληγή μου...

Υποδόρια Λύπη

Βαθαίνουμε ολοένα στη σιωπή

σεπτά, κατανυκτικά

σα μια παράξενη ανάγκη να μας οδηγεί.

Κι ερημώνουμε τις γωνιές των δρόμων

αφήνουμε σπασμένα τα παράθυρα

ρημαγμένες τις λέξεις.

Χανόμαστε στα έκδοχα μιας λύπης υποδόριας

υπνωτισμένοι θαρρείς

από ένα παιδικό, τελευταίο μας όνειρο.

Το «σ’ αγαπώ»

Είναι μικρό το «σ’ αγαπώ»

σα φύλλο που το παίρνει ο άνεμος

και σαν κυκλάμινο

δεμένο με τον βράχο.