Εν σκηνές δικαίων

Απριλίου τρεις
κι οι νύχτες της σιωπής απέραντες
παλιώνουν την ψυχή
ασπρίζουν τα χνάρια της πριν τα σβήσουν.

Σε μια κλωστή κρατάμε την ισορροπία της ζωής μας.

Ερημώνουν οι άνθρωποι
ερημώνουν κι οι πόλεις που ζούμε.
Θα χάσουμε τις ώρες, τις μέρες μας
μόνο η τάξη η παιδική μας θα μείνει
κι οι πρώτες λέξεις που μάθαμε
η φθαρμένη μπάλα στην αυλή
λίγες κάρτες που ανταλλάσσαμε παιδιά
και τα διπλωμένα ρούχα της παρέλασης.

Και η κλωστή τεντωμένη
στο χείλος του γκρεμού η ζωή μας.

Απριλίου τρείς
κι οι νύχτες απέραντες της σιωπής μας.
Εν σκηνές δικαίων
όσα εξομολογηθήκαμε στα γραπτά μας
τώρα αναπαύονται.

Θητεία

Μου έμειναν δύο σεντόνια
ένα κύπελο, πιρούνι και κουτάλι
ένας υπνόσακος παλιός.

Τριάντα χρόνια θητεία ως τώρα
τίποτε άλλο δεν κράτησα από δάκρυα.

Εκτός σχεδίου

Ζούμε εκτός σχεδίου
με παπούτσια λερωμένα
φθαρμένα στο πάνω μέρος
με ρούχα ιδρωμένα
δε χρειάζεται ομπρέλα η ψυχή μας
μόνη ανεβαίνει στον ήλιο
και κατεβαίνει
μόνη μετράει τις εικόνες πίσω απ’ τις λέξεις
και μόνη πλουτίζει στη φτώχια των ημερών.

Ζούμε εκτός σχεδίου
έχουμε τα χέρια ψηλά σηκωμένα
μόνο για ν’ αγγίξουν εκείνα τον ήλιο
να λιγοστέψουν την απόσταση με το φως
να συγκρατήσουν την αίσθηση
από το πέρασμα του αγέρα
να μετρήσουν τις αποστάσεις
μεταξύ των ανθρώπων
να μετρήσουν τις ζωές μας.

Ζούμε εκτός σχεδίου
ενός κόσμου παράνομου.

Η προσμονή της Άνοιξης

Την προσμέναμε την Άνοιξη
μα ράγισε πριν το ξημέρωμα

τώρα, άνθη κερασιάς πεσμένα
και φύλλα νιόβγαλτα
μας περιμένουν
στη στροφή του δρόμου
και μια μεγάλη, πέτρινη
ανυπέρβλητη σιωπή
στην καρδιά της νύχτας.

Λυπημένοι Άνθρωποι

Καθημερινά συναντούμε λυπημένους ανθρώπους
κρυμμένους πίσω απ’ ένα χαμόγελο
απ’ ένα μικρό χωρατό
η ζωή τους ολάκερη διαβάζεται μέσα στα μάτια τους.

Σα διψάσεις, κανένα νερό δε θα μερέψει την ανάγκη σου
παρά μόνο το δάκρυ τους.

Κάθε πρωί

“Ντύνομαι” κάθε πρωί, ένα γραφείο γωνιακό
κοιμίζω την κούραση μου στις λέξεις
επαναλαμβανόμενες εκείνες με κοιτάζουν
κι ούτε που φαντάζονται οι περαστικοί
πόσο βαθιά τρυπάει το βλέμμα τους.

Η πίσω πλευρά του καθρέφτη

Ένα πρόσωπο άλλο να μας περιμένει
στην πίσω πλευρά του καθρέφτη
μας κοιτάζει στα μάτια
κοιτάζει το χρόνο τους να φεύγει
τον ουρανό να στέκει παγωμένος
πάνω απ’ τη ψυχή μας
σμίγουμε με το άγνωστο τις νύχτες
ανοίγουμε τις πόρτες της σιωπής
μπαίνει η βροχή
ριζώνει στα μάτια
μουσκεύει τον ίσιο της ζωής μας
κι η πίσω πλευρά του καθρέφτη
αθέατη στο χτύπο του ρολογιού
παραμονεύει το καθρέφτισμά μας.

Τελειότητα

Δεν αγγίξαμε ποτέ την τελειότητα
δεν το επιδιώξαμε άλλωστε
κρατιόμαστε από το χέρι και προχωράμε
από τον ήλιο
επιλέγουμε μια θέση στο σήμερα να ζήσουμε.

Αναμέτρηση

Αναμετριόμαστε με το χρόνο
ένα δάκρυ μουσκεύει τις αναβολές μας

επιστρέφουμε στα παλιά μας γραπτά
η απουσία μας μέσα απ’ τις λέξεις
η μορφή της σιωπής μας
η σιωπή της λησμονιάς μας.

Ο θόρυβος της απουσίας

Σωπαίνουμε μέσα απ’ τις λέξεις μας
με άρθρα τυφλά προσφωνούμε
ανθρώπους που έγιναν άγνωστοι.
Πυροβολούμε τα ψηλά μας τείχη
την ώρα που όλοι έχουν πιά χαθεί.
Μας κυκλώνει ο χρόνος
αφήνει λειψά τα ποτήρια από νερό
αστείρευτη τη δίψα στα χείλη.
Και τ’ απόβραδο ζεστό
κατηφορίζει με ταχύτητα τη Λιοσίων.

Αύριο
θα θυμάσαι μόνο το θόρυβο της απουσίας
μέσα στην πολύβουη νύχτα.