Από το βάθος του καθρέφτη
οι περασμένες μας μορφές
σβήνουν τα κεριά πριν ξημερώσει
κι απομένει μιαν ερημιά στο δωμάτιο
πίσω απ’ τις κλειδωμένες πόρτες
μη και περάσει το πρώτο φως
κ’ οι μέρες, ραγισμένες
ακολουθούν το παλιό μονοπάτι
που παίρνουν οι φωνές
πριν λησμονηθούν.
Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2024
Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2024
Χορεύουμε στη βροχή
Χορεύουμε στη βροχή
ξεγελάμε το θάνατο
με το γέλιο μας.
Όμως τα βράδια
όταν τα μάτια κλείνουν
έρχονται στη ψυχή μας
οι πιο μεγάλες απώλειες
και τότε είναι
που εκλιπαρούμε
για τη σωτηρία μας.
ξεγελάμε το θάνατο
με το γέλιο μας.
Όμως τα βράδια
όταν τα μάτια κλείνουν
έρχονται στη ψυχή μας
οι πιο μεγάλες απώλειες
και τότε είναι
που εκλιπαρούμε
για τη σωτηρία μας.
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2024
Πονεμένες λέξεις
Καθώς νυχτώνει
μαζεύουμε τις πονεμένες λέξεις
μένουν λευκά τα χαρτιά
σιωπηλά τα χείλη.
Γύρω μας περιπολούν
οι ανοιχτές πληγές μας
είναι ο μέσα μας χειμώνας
που δεν ανέχεται τη λησμονιά.
μαζεύουμε τις πονεμένες λέξεις
μένουν λευκά τα χαρτιά
σιωπηλά τα χείλη.
Γύρω μας περιπολούν
οι ανοιχτές πληγές μας
είναι ο μέσα μας χειμώνας
που δεν ανέχεται τη λησμονιά.
Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2024
Οι οροφές των σπιτιών
Με τα χρόνια
χαμήλωσαν οι οροφές των σπιτιών
χαμήλωσε και το ανάστημα μας.
Τρίζουμε από το πέρασμα του αγέρα
παραπατούμε.
Κι ο δρόμος μας
δίχως φως
οδηγεί έξω από τα φύλλα
των ημερολογίων.
χαμήλωσαν οι οροφές των σπιτιών
χαμήλωσε και το ανάστημα μας.
Τρίζουμε από το πέρασμα του αγέρα
παραπατούμε.
Κι ο δρόμος μας
δίχως φως
οδηγεί έξω από τα φύλλα
των ημερολογίων.
Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2024
Η πιο μεγάλη μας απουσία
Χανόμαστε στη μνήμη
μπλέκουμε το σήμερα με το χθες
κι αυτό που κάποτε
μας κρατάει στη λογική
παγώνει
και τότε ξεπροβάλει το αιώνιο
μέσα απ’ την πιο μεγάλη μας απουσία.
μπλέκουμε το σήμερα με το χθες
κι αυτό που κάποτε
μας κρατάει στη λογική
παγώνει
και τότε ξεπροβάλει το αιώνιο
μέσα απ’ την πιο μεγάλη μας απουσία.
Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2024
Στην άκρη του φθινοπώρου
Έχουν τα βήματα πετρώσει
χίλιες νύχτες τώρα
απόκαμα ναυαγισμένος
σε λίμνες που δε γνώρισαν
καμία γαλήνη
κανένα παιδικό παιγνίδι στον όχτο.
Κάποια στιγμή
στερεύει η γη που μοιραζόμαστε
λιγοστεύει το νερό
και μόνο τα ποιήματα
λένε την αλήθεια.
Κ’ οι μέρες ορφανές από ήλιο
φθάνουν στην άκρη του φθινοπώρου
σα καράβια δαρμένα απ’ τον άνεμο
και ξαναρχίζουν
το παλιό μελαγχολικό τους τραγούδι.
χίλιες νύχτες τώρα
απόκαμα ναυαγισμένος
σε λίμνες που δε γνώρισαν
καμία γαλήνη
κανένα παιδικό παιγνίδι στον όχτο.
Κάποια στιγμή
στερεύει η γη που μοιραζόμαστε
λιγοστεύει το νερό
και μόνο τα ποιήματα
λένε την αλήθεια.
Κ’ οι μέρες ορφανές από ήλιο
φθάνουν στην άκρη του φθινοπώρου
σα καράβια δαρμένα απ’ τον άνεμο
και ξαναρχίζουν
το παλιό μελαγχολικό τους τραγούδι.
Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2024
Οκτώβρη μήνα
Έρχεται παγωμένος ο Βαρδάρης
Οκτώβρη μήνα
στο παγκάκι απόμεινε η σκιά μας
κι εμείς
δίχως σπίτι
δίχως το φεγγάρι
να φωτίζει το μικρό μας δωμάτιο
αρνούμαστε πιά τις λέξεις μας.
Η σιωπή καταπίνει τη ζωή μας
αφήνοντας ένα θάνατο μετέωρο
μέσα στα μάτια.
Οκτώβρη μήνα
στο παγκάκι απόμεινε η σκιά μας
κι εμείς
δίχως σπίτι
δίχως το φεγγάρι
να φωτίζει το μικρό μας δωμάτιο
αρνούμαστε πιά τις λέξεις μας.
Η σιωπή καταπίνει τη ζωή μας
αφήνοντας ένα θάνατο μετέωρο
μέσα στα μάτια.
Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2024
Θητεία
Λιμάνια αφημένα στο κύμα
ξενυχτισμένα απ’ τις κλαγγές των όπλων
φύλαξαν τα παλιά μου ρούχα
τα σχισμένα ποιήματα
τ’ αγυάλιστα άρβυλα.
Το ρολόι θα χτυπήσει στις πέντε
η στολή βαραίνει ολοένα στο διπλανό κάθισμα.
Το σκυλί με συνοδεύει στη βραδινή έφοδο
μια σιωπή διαπεραστική στις λέξεις μου
κι η τέταρτη μέρα της δημιουργίας λειψή.
Διψώ.
Τα στρατόπεδα έκλεισαν με τα χρόνια
δίχως νερό πια η μνήμη.
Διψώ.
Κι ο χρόνος αποκαμωμένος
γέρνει στις παλιές διαταγές
που ξόδεψαν την ψυχή μου.
Κι εκείνο το δέντρο της Ροδοπόλεως
ποτισμένο με τα δάκρυα
μιας νύχτας παγωμένης, βροχερής
κι αιώνιας…
ξενυχτισμένα απ’ τις κλαγγές των όπλων
φύλαξαν τα παλιά μου ρούχα
τα σχισμένα ποιήματα
τ’ αγυάλιστα άρβυλα.
Το ρολόι θα χτυπήσει στις πέντε
η στολή βαραίνει ολοένα στο διπλανό κάθισμα.
Το σκυλί με συνοδεύει στη βραδινή έφοδο
μια σιωπή διαπεραστική στις λέξεις μου
κι η τέταρτη μέρα της δημιουργίας λειψή.
Διψώ.
Τα στρατόπεδα έκλεισαν με τα χρόνια
δίχως νερό πια η μνήμη.
Διψώ.
Κι ο χρόνος αποκαμωμένος
γέρνει στις παλιές διαταγές
που ξόδεψαν την ψυχή μου.
Κι εκείνο το δέντρο της Ροδοπόλεως
ποτισμένο με τα δάκρυα
μιας νύχτας παγωμένης, βροχερής
κι αιώνιας…
Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2024
Λέξεις αλλόκοτες
Λέξεις αλλόκοτες με βασανίζουν
κάθε χρόνο ίδια μέρα
μοιάζουν με νότες που δε βγαίνουν
με βήματα που δε βγάζουν πουθενά
και καθώς γέρνει πάνω μου το φεγγάρι
τούτο το ίδιο βράδυ
σταματάει ο κόσμος
και ξυπόλητος κατεβαίνω στη σιωπή.
κάθε χρόνο ίδια μέρα
μοιάζουν με νότες που δε βγαίνουν
με βήματα που δε βγάζουν πουθενά
και καθώς γέρνει πάνω μου το φεγγάρι
τούτο το ίδιο βράδυ
σταματάει ο κόσμος
και ξυπόλητος κατεβαίνω στη σιωπή.
Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2024
Παλιά ημερολόγια
Μοιράσαμε τόσο ανεπιτήδευτα τις λέξεις
σαν ήμαστε παιδιά
τώρα σωπαίνουν οι νύχτες
τρέφονται απ’ τη μοναξιά μας
νικηθήκαμε από την παιδική μας επιθυμία
για κάτι αληθινό.
Κλέβουμε αθόρυβα ώρες
απ’ τα σκισμένα φύλλα των παλιών ημερολογίων
ελπίζοντας πως κάποτε θα επιστρέψουμε
σ’ εκείνη την παιδική ηλικία
να πάρουμε πίσω τις λέξεις
ν’ αφήσουμε γαλανό τον ουρανό
στην πιο αθώα μας εποχή.
σαν ήμαστε παιδιά
τώρα σωπαίνουν οι νύχτες
τρέφονται απ’ τη μοναξιά μας
νικηθήκαμε από την παιδική μας επιθυμία
για κάτι αληθινό.
Κλέβουμε αθόρυβα ώρες
απ’ τα σκισμένα φύλλα των παλιών ημερολογίων
ελπίζοντας πως κάποτε θα επιστρέψουμε
σ’ εκείνη την παιδική ηλικία
να πάρουμε πίσω τις λέξεις
ν’ αφήσουμε γαλανό τον ουρανό
στην πιο αθώα μας εποχή.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)