Έγινε αποθήκη
το ημιυπόγειο της Νικολάου Πλαστήρα
πετάχτηκαν τα κεριά του
τα χαρτιά που ξεχάσθηκαν στο τραπέζι
κλείστηκαν σε κούτες τα βιβλία
κι αφέθηκαν στο χρόνο.
Άλλαξαν οι νύχτες
χρόνια ξενιτεμένες
μιλούν για άλλα όνειρα
για άλλες διαδρομές.
Και τ’ άρβυλα φθαρμένα
τους απομένει λίγο ακόμη να φορεθούν
κανένα σπίτι δε τα χωρά
καμιά ψυχή.
Ο ήχος τους μόνος
και ξένος
έμαθε να πονά και να ριζώνει
στα χνάρια της κάθε ημέρας
σβήνοντας κάθε ανάμνηση όμορφη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου