Με ποδιά
στις σχολικές φωτογραφίες
με στολή στις επόμενες
απ’ τα δεκαεννιά κι έπειτα
δύο επι δύο για ταυτότητα
και τα αντίγραφα αρκετά.
Να μη ξεχνώ.
Τα κλειστά κουτιά
τα πλοία που φεύγουν
δίχως επιστροφή
τα τρένα που κάνουν
τον τελευταίο τους τραμπαλισμό
τα νέα σπίτια
τις παλιές κλειδωμένες πόρτες.
Να μη ξεχνώ.
Τις πρωινές αναφορές
τα σκονισμένα άρβυλα
τις σκέψεις που πονούν
στο τέλος της μέρας.
Τώρα πια
έγινα ένα με τις λέξεις
για τούτο ματώνουν πάλι
οι παλιές πληγές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου