Η εποχή της σιωπής

Τώρα που ναυάγησαν κ’ οι σιωπές

μόνο το χιόνι περιφέρεται στους έρημους διαδρόμους…

Η σχισμή στα χείλη

Η σχισμή στα χείλη

προδίδει το παλιό μου όνομα

φανερώνει τις μνήμες

κι έναν λυγμό

απεγνωσμένο

σα μήνυμα ναυαγισμένου

αφήνει…

Τυχαίες λέξεις

Τυχαίες λέξεις καθορίζουν τη ζωή μας.

Μια απροσδόκητη “καλημέρα”

ένα ανείπωτο “αντίο”.

Οι ξεχασμένες μας

παιδικές προσευχές.

Κι απόψε, που δε θυμούμαι τ’ όνομά μου

ανοίγουν σα μικρά καταφύγια την αγκαλιά τους

και με κρύβουν.

Είναι μικρά τα σπίτια μας

Είναι μικρά τα σπίτια μας

στα παράθυρα τους ζουν οι αναμνήσεις

αγώνες κι όνειρα, διαδηλώσεις

τραύματα που ξανάνοιξαν

δε μάθαμε ποτέ τη σιωπή

μήτε στα όμορφα ξεκούραστα απογεύματα…

Προορισμοί

Δεν ακούω πια τις λέξεις

σέρνουν πίσω τους βαριές αλυσίδες

σαρώνοντας όσα έγραψαν

κι όσα κάποτε είπαν.

Για τούτο δε θυμόμαστε τίποτε πια

για τούτο χάσαμε

έναν έναν τους προορισμούς μας

για τούτο λιγόστεψε το ανάστημα του ονόματος

και οι φωνές μας.

Tα παιδικά μας ρούχα

Κόπασε πια η βροχή

έφθειρε τα δάπεδα, τα παράθυρα

τις ντουλάπες με τα παιδικά μας ρούχα

πως ν’ αντέξουν κι εκείνα

τόσα μαζεμένα δάκρυα.

Παλιές κρυψώνες

Σαν ήμουνα παιδί

κρυβόμουν στη ντουλάπα του παλιού μας σπιτιού

φοβόμουν το δράκο των παλιών παραμυθιών

- φανερώθηκε κάποτε στο παράθυρο μου

Αλλάξαμε σπίτι κάποτε

χάθηκαν οι παλιές κρυψώνες

τα παιδικά μυστικά.

Μονάχα η ανάγκη απέμεινε

μη ρωτήσεις πια.

Από τότε, ξυπνώ πάντοτε ενδιάμεσα

κάθε που κοιμάμαι…

Καθημερινά

Καθημερινά στο λεωφορείο οι ίδιες συζητήσεις

ξένος εγώ 

ξοδεύω κάτι από εμένα για να συμμετέχω

και το εισιτήριο με έκπτωση

λόγω στολής

μα εκείνη

με ξεσκίζει ανελέητα

δίχως έκπτωση καμία.

Ύπνος βαθύς

Λυγίζουν μέσα μας οι νύχτες

καταπίνουν τα μικρά μεγάλα μας θέλω

παίζουν για λίγο με το περαστικό φως των αυτοκινήτων

κι αφήνονται σ’ έναν ύπνο βαθύ.

Ανοίγουν τότε οι σελίδες των παλιών ημερολογίων

βγαίνουν οι μορφές οι παιδικές μας

μας κοιτάζουν στα μάτια.

Δεν βρίσκουν τίποτε να πούνε.

Ο πιο σκληρός θάνατος είναι εκείνος της σιωπής.

Και σιωπούν.

Μια σιωπή βαθιά

που βαλσαμώνει κάθε μας κίνηση επόμενη.

Υγρό σώμα

Έμαθα να γέρνω στο υγρό σου σώμα
προσφέροντας σε τούτη την ηδονή την ψυχή μου
αμαρτωλός και άγιος
μύστης και ληστής
για πάντα θα πετώ
στους πιο βαθυγάλανους ουρανούς σου...