…κι εγώ, να φανερώνομαι καθώς φεύγεις, πάνω απ’ τα ίχνη σου, εκεί, όπου στέκοσουν ετοιμόρροπα μέσα στις νύχτες μιλώντας για τα μεγάλα ταξίδια.
Μα δεν ταξίδεψες ποτέ, για τούτο δεν είχες την μνήμη της διαδρομής, μήτε και τον ήχο γνώριζες του τρένου καθώς φεύγει μακριά.
Έτσι, ξεκλείδωσα κάποτε τον χρόνο που σου δόθηκε, μα δεν τον κράτησες, για τούτο ολοένα τα σύγνεφα φέρνουν κύκλους πάνω απ’ το γυμνό σου σώμα καραδοκώντας την στιγμή που ο ήλιος κρύβεται αργά μέσα στη λίμνη και που ξοπίσω του απλώνονται χιλιάδες φεγγάρια λυπημένα να σε κρύψουν.
Αλίμονο, τόσες εποχές φώναξαν τ’ όνομά σου κι εσύ απάντησες τη στιγμή που έπαψε ο χρόνος να κυλά στα ξύλινα ρολόγια…
Μα δεν ταξίδεψες ποτέ, για τούτο δεν είχες την μνήμη της διαδρομής, μήτε και τον ήχο γνώριζες του τρένου καθώς φεύγει μακριά.
Έτσι, ξεκλείδωσα κάποτε τον χρόνο που σου δόθηκε, μα δεν τον κράτησες, για τούτο ολοένα τα σύγνεφα φέρνουν κύκλους πάνω απ’ το γυμνό σου σώμα καραδοκώντας την στιγμή που ο ήλιος κρύβεται αργά μέσα στη λίμνη και που ξοπίσω του απλώνονται χιλιάδες φεγγάρια λυπημένα να σε κρύψουν.
Αλίμονο, τόσες εποχές φώναξαν τ’ όνομά σου κι εσύ απάντησες τη στιγμή που έπαψε ο χρόνος να κυλά στα ξύλινα ρολόγια…
20 σχόλια:
Μ'ολα τούτα ...μια σκέψη μου ήρθε...
Ζηλεύω (με την καλή έννοια) το ταίρι σου...
Το φαντάζομαι άφωνο..εκστασιασμένο... να κρέμεται από τους χειμάρρους των πολύπλοκων σκέψεων και των μελίρρυτων λόγων
Φιλί και Γλσρένιες αγκαλιές
Αραγε τι πονάει λιγότερο ,ήχε μου? το ταξίδι που δεν κάναμε ή η μνήμη της διαδρομής οσων ταξιδιών πραγματοποιήσαμε...?πες μου εσύ αν ξέρεις ποιητή γλυκόηχε!
Ίσως και να ήταν έτσι Γλαρένια μου.
Εκείνος που έκανε το ταξίδι μιλά για τις μνήμες, εκείνος που όχι, μιλά για το ταξίδι που δεν έκανε.
Κάποτε ξημερώνει μια μέρα που όλα φαντάζουν λειψά, σα να πορεύθηκε η ψυχή στην έρημο δίχως να προνοήσει για νερό.
Είναι κάτι σαν το αυγό του Κολόμβου.
Φταίει το ταξίδι που μας δίψασε ή το νερό που δεν έφτασε;
... κι όσοι ταξιδεύουν παρασέρνουν μαζί τους αυτούς που έρχονται υποχρεωτικά...
κι ίσως τσακιστούν στην πορεία... ίσως κατέβουν και ρίξουν άγκυρες και κάβους με ψαλιδιές και καντηλιτσες να σταματήσουν το ταξίδι...
είανι τραγικό το συναπάντημα του ταξιδιώτη με τον κόσμο τελικά...
κι ο ετεροχρονισμός τραγικότερος...
Καλό σου βράδυ σε ήχο πλάγιο πρώτο μινόρε(ναούμ)
Δεν έχω λόγια..
πολύ δυνατό κείμενο
γεμάτο αλήθεια πόνο μελωδία..
Νυχοπατώντας δρασκελώ…
Σ’ ήλιους και νύχτας βάμμα κόκκινο ποτίζεται στιγμή και χαρακιά σε στέρνο ήχου
Κυλά αργά συρτά
Δείχτης να χαράζει ξύλινες τις ώρες σε ταξιδεμένα καρποστάλ…
Ή μήπως όχι... το σύννεφο ταξίδεψε καλέ μου
Κι Αλί... έμεινε λίμνη να κλαίει λυπημένα φεγγάρια...
Φιλιά πολλά!
ξεκλείδωσα κάποτε τον χρόνο που σου δόθηκε, μα δεν τον κράτησες... Τόσες εποχές φώναξαν τ’ όνομά σου κι εσύ απάντησες τη στιγμή που έπαψε ο χρόνος να κυλά στα ξύλινα ρολόγια: μοναδικοί στίχοι γεμάτη αγάπη, αναμνήσεις ευτυχίας και προσμονής. Ταξίδι στη μαγεία των λέξεων, ταξίδι σε στίχους από έναν άνθρωπο που ζει κλειδωμένος στα κάγκελα του τσιμέντου μιας μεγαλούπολης.
"Αλίμονο, τόσες εποχές φώναξαν τ’ όνομά σου κι εσύ απάντησες τη στιγμή που έπαψε ο χρόνος να κυλά στα ξύλινα ρολόγια…"
Τραγική ειρωνία... της τύχης ή της μοίρας...
Μερικά ερωτήματα θα μένουν πάντα αναπάντητα...
Πολύ όμορφο!
"φανερώνομαι καθώς φεύγεις..."
"ξεκλείδωσα το χρόνο που σου δόθηκε μα δεν τον κράτησες..."
"φεγγάρια λυπημένα..."
"απάντησες τη στιγμή που έπαψε ο χρόνος..."
Έχω την εντύπωση πως αυτός ο πετυχημένος συνδυασμός εικόνων και λέξεων εκφράζει τη λύπη που νιώθουμε για τις ευκαιρίες που μας δόθηκαν αλλά εμείς τις χάσαμε ή άργησαν να έρθουν.
Πολυ δυνατό κείμενο,γεμάτο ευαισθησία.Μου άρεσε πάρα πολύ.
Ηχε μου ....
έμεινα αφωνη και απο το κειμενο αλλά και απο τη φωτογραφία ....
η μουσική ... ένας υπέροχος συνδυασμός ....
να μου εισαι καλά
_Κυβέλη_
Ωσηέ, είναι από εκείνα τα ταξίδια που αναρωτιέσαι αν έπρεπε κάποτε να κάνεις, η αμφιβολία μας τρώει πάντοτε τα σωθικά.
Να είσαι καλά.
Μαργαρίτα μου, καλώς ήρθες.
Mist μου, οι νύχτες εντός μας έχουν πάντοτε κρυμμένο κάτι ανεξερεύνητο, είναι εκείνο που θα οδηγήσει την κρίση μας να πει ήταν όμορφο ή ήταν άσχημο το ταξίδι..
Και τα σύγνεφα που πλησιάζουν μοιάζουν πάντα μ’ εκείνο το μέσο που ονειρευθήκαμε μακριά να μας πάρει μα φοβόμαστε ακόμα.
Σε φιλώ.
Δείμο, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς.
Ιφιγένεια μου, δεν έχει σημασία ποια έφταιξε απ’ τις δύο, κ’ ίσως ο πόνος να μην αλλάζει μορφή αν είναι το όνομα γνωστό.
Σ’ ευχαριστώ.
Ελένη μου, άραγε καταλαβαίνουμε ποτέ τι απ’ τα δύο έχει συμβεί;
Έφταιξε ο χρόνος που προσμέναμε και φύγαμε ή ο χρόνος που ήρθαν οι ευκαιρίες;
ΑΚΒ8862, σ’ ευχαριστώ πολύ.
Κυβέλη μου, σ’ ευχαριστώ πολύ κι εσένα.
Δημοσίευση σχολίου