Είπες, θα σταθώ κάποιο βράδυ στην άκρη ενός βράχου να ξορκίσω τον καιρό.
Μα ο καιρός δεν ξορκίζεται, μήτε και τα καράβια βυθίζονται όλα, κάποτε κάποιο καράβι φθάνει στον προορισμό του κι ένας ένας οι πολεμιστές κατεβαίνουν, παίρνουν θέσεις μάχης, κι έτσι, με ψηλά το σπαθί τους καταμέτωπο ορμούν.
Κατεβαίνεις κάθε ξημέρωμα άυπνη απ’ το πάνω δωμάτιο του σπιτιού, κρύβεις το μαχαίρι κάτω από το μαξιλάρι και περιμένοντας, κάνεις πως κοιμάσαι.
Τι περιμένεις αλήθεια, και ποιος τάχα πρώτος θα το φέρει;
Τα εντός σου αφήνουν μια κραυγή, θρυμματίζει τα χρόνια που έζησες, εκείνα που θα ζήσεις, και λίγο πριν τ’ αγγίξεις, τα σύγνεφα.
Τους φώναζες, παιδί ακόμα μικρό, να περιμένουν να πάρεις την ζακέτα σου απ’ το δωμάτιο να φύγεις μαζί τους, μα επιστρέφοντας εκείνα είχανε κιόλας φύγει.
Φεύγουν όλα όσα αγαπήσαμε για να μείνουμε με τα πιο μεγάλα κενά στην ψυχή να σεργιανίζουν στα έρημα σπίτια της.
Φως μου, όσοι άνεμοι μας έστησαν στον τοίχο μας εκτέλεσαν κι εκείνοι που άλλαξαν πορεία, έσυραν τα κορμιά μας τα σκοτωμένα πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου και τα κομμάτιασαν.
Μα ο καιρός δεν ξορκίζεται, μήτε και τα καράβια βυθίζονται όλα, κάποτε κάποιο καράβι φθάνει στον προορισμό του κι ένας ένας οι πολεμιστές κατεβαίνουν, παίρνουν θέσεις μάχης, κι έτσι, με ψηλά το σπαθί τους καταμέτωπο ορμούν.
Κατεβαίνεις κάθε ξημέρωμα άυπνη απ’ το πάνω δωμάτιο του σπιτιού, κρύβεις το μαχαίρι κάτω από το μαξιλάρι και περιμένοντας, κάνεις πως κοιμάσαι.
Τι περιμένεις αλήθεια, και ποιος τάχα πρώτος θα το φέρει;
Τα εντός σου αφήνουν μια κραυγή, θρυμματίζει τα χρόνια που έζησες, εκείνα που θα ζήσεις, και λίγο πριν τ’ αγγίξεις, τα σύγνεφα.
Τους φώναζες, παιδί ακόμα μικρό, να περιμένουν να πάρεις την ζακέτα σου απ’ το δωμάτιο να φύγεις μαζί τους, μα επιστρέφοντας εκείνα είχανε κιόλας φύγει.
Φεύγουν όλα όσα αγαπήσαμε για να μείνουμε με τα πιο μεγάλα κενά στην ψυχή να σεργιανίζουν στα έρημα σπίτια της.
Φως μου, όσοι άνεμοι μας έστησαν στον τοίχο μας εκτέλεσαν κι εκείνοι που άλλαξαν πορεία, έσυραν τα κορμιά μας τα σκοτωμένα πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου και τα κομμάτιασαν.
9 σχόλια:
"Φως μου, όσοι άνεμοι μας έστησαν στον τοίχο μας εκτέλεσαν κι εκείνοι που άλλαξαν πορεία, έσυραν τα κορμιά μας τα σκοτωμένα πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου και τα κομμάτιασαν."
σπαραχτικά τρυφερό είναι τούτο του ανέμου ήχε μου...
Κάτι απο Αισχύλο έχει η αποψινή σου ανάρτηση ....σπαραγμό κι ελπίδα...
και κεινη η καθαρση ,μετέωρη ...κατω απ το μαξιλαρι....
''τραγικά'' υπέροχο ,ήχε μου!!!!
..και πως να τα γεμίσουμε αυτά τα κενά Ιωάννη..και πως να τα πείσουμε να σταματήσουν το σεργιάνι τους..
Να είσαι καλά Ήχε. Καλό ξημέρωμα.
καλησπερα...σου ευχομαι μεσα απο την καρδια μου καλη χρονια,χρονια πολλα για την γιορτη σου,και να αποκτησεις οτι ποθεις περισσοτερο...φιλακια...να εισαι παντα καλα...
Να είσαι πάντα καλά και με διαλείμματα πιό αισιόδοξων σκέψεων...διαλείμματα όμως αφού αυτές οι γκρίζες σε κάνουν να δημιουργείς...
η τραγικότητα έχει σάρκα...
και το κενό δε γεμίζει με άλλο κενό...
αλλά μόνο αυτό έχουμε να καταθέσουμε...
Μ' αγγίζουν πολύ τα κείμενά σου ήχε
νά' σαι καλά
ψίθυρος τα κείμενά σου που τραντάζουν καρδιές!
έχω μια πρόσκληση για σένα :)
καλό σου ξημέρωμα
δεν ξέρω αν περιμένω πάντα κάτι ή αν αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν μμόνα τους. Πολλές φορές όσο κι αν ονειρεύτηκα συνέβησαν τα αντίθετα. Και τα πιο αναπάντεχα ήρθαν σε στιγμές που βρισκόμουν σε μικρό λιμάνι της ζωής μου.
Τηνκαλημέρα μου ¨ηχε, από τη Νίσυρο...
Αναρωτιέμαι κάποτε που φθάνουμε κι από πού τελικά ξεκινάμε.
Τόσες σιωπές και τόσες βράχια, τόσα χαμόγελα και τόσα τρυφερά ηλιοβασιλέματα…
Άραγε η ζωή μας τα έχει ανάγκη και τα δύο ή μόνο τα δεύτερα;
Ποιος τάχα γνωρίζει να απαντήσει;
Σας ευχαριστώ για το πέρασμα σας.
Δημοσίευση σχολίου