Το τζάμι του δωματίου έχει σπάσει

Κρύβω στις κλειστές μου χούφτες ένα αστέρι μικρό σαν περιστέρι.
Στάζουν χρώμα λευκό τα δάχτυλά μου, και γκρι, και παίρνει ένα χώμα γκρι ο ουρανός.
Θα βρέξει θαρρείς.
Ένα κουβάρι γίνηκαν οι μέρες και σαλπάρισαν.
Πάλι για καράβια μιλούν οι λέξεις μου, πάλι για λιμάνια, για θάλασσες.

Θυμάσαι εκείνο το μικρό καράβι που είχαμε φτιαγμένο από ξύλο και κάθε καλοκαίρι το σπρώχναμε στη θάλασσα;
Κι αν δεν κάναμε ταξίδια μαζί του.
Μετά ταξιδέψαμε για χρόνια με το πλοίο της γραμμής.
Ένας ήχος μακρόσυρτος στις αποσκευές μας.

Στάζει ο ουρανός.
Στάζουν τα μικρά αστέρια την ομορφιά τους.
Γεννιέται μια μικρή λίμνη από αστέρια στα πόδια μου.
Ακόμα κι εδώ λάμπουν, ακόμα κι έτσι ακουμπισμένα στη γη λάμπουν.

Έτσι έλαμπαν τα αστέρια κάποιο βράδυ καλοκαιριού.
Προσμέναμε κάποιον να έρθει, εκείνος ο κάποιος έφτασε μέσα στο λάμψη των αστεριών.
Άφησε τις αποσκευές του πλάι στον ήλιο και βούτηξε στο φως.
Ήμασταν παιδιά τότε, είχαμε κι ένα σουγιαδάκι στην τσέπη του παντελονιού να κόβουμε λουλούδια για την μητέρα ή την ξαδέλφη.

Στάζει ολοένα ο ουρανός.
Το τζάμι του δωματίου έχει σπάσει.
Γλύφει το σπάσιμο του το νερό και περνάει.

Το βράδυ, θ’ ανακατέψω το γκρίζο των περιστεριών με το χρώμα των αστεριών και την βροχή.
Θα πλάσω ένα πρόσωπο χαρούμενο.

Το βράδυ, λέω να κρατήσω απ’ το χέρι την μορφή την παιδική μου και να τρέξω μαζί της στο πάρκο της γειτονιάς…