Σε πόσες ζαριές παίξαμε τη ζωή μας...

Έξω από εμάς λες φτιάχνεται ο κόσμος, παίρνεις τα πόδια μου βαδίζεις να φθάσεις εκεί όπου συντελείται το θαύμα.
Είναι ξένος ο ουρανός, παγωμένη βροχή φέρνει στο πρόσωπο σου.
Μ’ ένα μαχαίρι κόβεις ξεραίνεις ένα κομμάτι του, στύβεις λεμόνι φρέσκο στα χείλη του…
Σε μισεί…
Πονάει το λεμόνι σ’ ανοιχτή πληγή.
Σαθρά τα πόδια μου, δεν αντέχουν αποστάσεις μεγάλες.
Λυγίζουν, σάρωθρα κουρασμένα απ’ την πολυχρησία.
Θα σταθούν στην άκρη του καιρού μα η επιθυμία σου πιο πέρα θα θέλει να τα βγάλει.
Για τούτο θα προχωράς με πέλματα γυμνά σε πυρωμένα όνειρα επάνω, πυροβάτησα ενός ονείρου που δε γνωρίζουμε αν ποτέ θα πραγματοποιηθεί.

Λοιπόν, πες μου, σε πόσες ζαριές παίξαμε τη ζωή μας και την χάσαμε;
Σε πόσες αποστάσεις θα γυρεύουμε να βρούμε τα σκορπισμένα της αποκαΐδια;