Θεέ μου, έδωσες τόση δύναμη στις λέξεις...

Έλαβα προ ημερών μια πρόσκληση από την Ελληνίδα με θέμα «θα μπορούσε η ποίηση να κάνει τον κόσμο καλύτερο;». Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Η απάντηση μου είναι τούτη που ακολουθεί.


Φθινόπωρο ήταν, απ’ ένα δέντρο κατέβηκαν κίτρινα σαν φύλλα τρία μικρά παιδιά.
Το πρώτο είχε στα χέρια του δεμένο έναν ήλιο, έτρεχε κι έτρεχε ο ήλιος ξοπίσω του.
Έφτασε πλάι σ’ ένα ποτάμι.
Βύθισε μέσα του τον ήλιο να παίξει, έγινε κίτρινο το ποτάμι.
Γύρισε πίσω ο χρόνος, έγιναν κίτρινοι οι κάμποι.
Έλυσε απ’ το ζουνάρι του το δρεπάνι το δεύτερο, άρχισε να θερίζει.
Σήκωσε στοίβες τα στάχια.
Έχτισε σπίτι γερό να μην περνά ο άνεμος, το ποτάμι να μην του βρέχει τα ρούχα καθώς φουσκώνει.
Φθινόπωρο γίνηκε πάλι.
Το τρίτο ανέβηκε σ’ έναν λόφο ψηλό, πήρε μολύβι και χαρτί.
Έγραψε για μια φωτιά που έκαψε τον κάμπο και τα σπίτια του, που μόλυνε τα νερά, που δεν βλάστησε ξανά η γη…
Κάηκε ο χρυσός κάμπος, κάηκαν τα σπίτια του κάμπου, το μαύρο του νερού πότισε καλά τη γη.

Θεέ μου, έδωσες τόση δύναμη στις λέξεις κι άφησες τους ποιητές να κυλιούνται μέσα στα πάθη…