Στο βάθος του καθρέφτη σου

Αν κάνεις να αγγίξεις τον καθρέφτη βυθίζοντας στον υδράργυρο του γυαλιού τα δάχτυλα σου, θα νιώσεις του προσώπου σου τις ρωγμές.
Έχεις από χρόνια γεράσει.
Δεν το καταλαβαίνεις.
Ψέμα το ψέμα, τσιγάρο το τσιγάρο, δάκρυ το δάκρυ και μ’ ένα χαμόγελο σφηνωμένο στα χείλη εξανεμίζονται οι μέρες φύλλα ημερολογίου που σημείωσες ένα τηλέφωνο, ένα ραντεβού ή το χειρότερο που χάραξες ένα μεγάλο Χ.
Ημέρες κενές.
Γυμνές ακόμα κι από ερημιά.

Θυμάσαι τον αριθμό του τηλεφώνου σου.
Αριθμός ταυτότητας που σ’ έχει σκορπίσει.
Δεν θυμάσαι ημερομηνίες και υποχρεώσεις.
Ένα κενό μνήμης που σε ταξιδεύει.

Ένα πρωί, καθώς ξυπνάς, διαπιστώνεις πως τα υπνωτικά χάπια που αφήνεις στο κομοδίνο πλάι στο κρεβάτι έχουν τελειώσει, το περασμένο βράδυ έφεραν εις πέρας την τελευταία τους αποστολή, να σε ακουμπήσουν όμορφα σαν καλά κομμένο κουτσουράκι στο περιθώριο της ζωής σου.
Δεν έχεις όνειρα πια άλλωστε έχεις χρόνια να ονειρευθείς.
Δεν έχεις αλκοόλ στο σπίτι οπότε δεν μπορείς να ζήσεις στην παραζάλη του.
Εκεί μονάχα, στο βάθος του καθρέφτη σου, προσμένει ένας κακοζωισμένος γεράκος νεαρής ηλικίας να τον κοιτάξεις στα μάτια μήπως και αναγεννηθεί.

Απόψε, τι σκέφτεσαι να κάνεις;