Οι
μνήμες πενθούν καθώς νυχτώνει
κουρνιάζουν
στα χιονισμένα σκαλοπάτια των παλιών μας σπιτιών
και
σπαράζουν
άλλοτε
από μια επιθυμία επιστροφής
άλλοτε
απ’ τις εικόνες που δεν αντέχουν να φυλάξουν
γεννούν
στο γύρισμα της μέρας έναν αναστεναγμό
θαρρείς
βαθύ πόνου
κι
αρχίζουν ένα αργό, βασανιστικό ψιθύρισμα
ως
το ξημέρωμα.
Θα
σωπάσουν με τη βροχή
φοβούνται
τη βροχή οι μνήμες
χάνονται
στη μουσική της
κι
όλα γλυκαίνουν θαρρείς κάποιο χέρι
άλλαξε
τα χρώματα στους πίνακές με μιας
κι
άλλο δε βλέπουν
απ’
τα βρεγμένα μα καθαρά πλακόστρωτα
απ’
τ’ ανάμενα τζάκια
απ’
τα παιδιά που χορεύουν στα νερά.
Ένα
φως αχνό μας συγκρατεί
κάποιου
λυχνοστάτη ξεχασμένου
από
το χρόνο
και
τους λυπημένους ταξιδιώτες της ζωής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου