“Ντύνομαι” κάθε πρωί, ένα γραφείο γωνιακό κοιμίζω την κούραση μου στις λέξεις επαναλαμβανόμενες εκείνες με κοιτάζουν κι ούτε που φαντάζονται οι περαστικοί πόσο βαθιά τρυπάει το βλέμμα τους.
Το γραφείο, η κούραση, οι περαστικοί—όλα αποκτούν μια υπαρξιακή βαρύτητα, σαν να κρύβουν ιστορίες που κανείς δεν βλέπει. Η αίσθηση της αποστασιοποίησης, της σιωπηλής παρατήρησης που όμως τρυπάει βαθιά. Μου δημιούργησες την εικόνα μιας καθημερινότητας που μοιάζει γνώριμη, αλλά κουβαλά μια αθέατη μοναξιά. Πολύ όμορφο και αληθινό! Καλημερένια Ήχε.
Είναι ιστορίες που παίρνουμε μαζί μας φεύγοντας, και κούραση που οδηγεί στην παραίτηση αυτή που λες. Έτσι γίνεται όταν κουβαλάς στους ώμους σου κάτι αταίριαστο μια ζωή ολόκληρη…
2 σχόλια:
Το γραφείο, η κούραση, οι περαστικοί—όλα αποκτούν μια υπαρξιακή βαρύτητα, σαν να κρύβουν ιστορίες που κανείς δεν βλέπει. Η αίσθηση της αποστασιοποίησης, της σιωπηλής παρατήρησης που όμως τρυπάει βαθιά. Μου δημιούργησες την εικόνα μιας καθημερινότητας που μοιάζει γνώριμη, αλλά κουβαλά μια αθέατη μοναξιά. Πολύ όμορφο και αληθινό! Καλημερένια Ήχε.
Είναι ιστορίες που παίρνουμε μαζί μας φεύγοντας, και κούραση που οδηγεί στην παραίτηση αυτή που λες. Έτσι γίνεται όταν κουβαλάς στους ώμους σου κάτι αταίριαστο μια ζωή ολόκληρη…
Δημοσίευση σχολίου