Αργά το βράδυ, μετράμε τα χρόνια που έφυγαν
αφήνοντας πίσω τους μιαν αίσθηση ανεκπλήρωτου
μετράμε την έκταση της μοναξιάς που άφησαν
στις κουρασμένες μας αναμνήσεις.
Γύρω μας, οι πίνακες της ζωής που ζήσαμε
λιβάδια, πρόσωπα ανθισμένα, δακρυσμένα
σπίτια που έζησαν χαρούμενα και τώρα ερήμωσαν
πόλεις που έπνιξαν τα βήματα μας
και μια θάλασσα – τι θάλασσα Θεέ μου –
κι αλίμονο
το ανεκπλήρωτο κράτησε πίσω τα βήματα μας
και ζήσαμε έρημοι μες στους ανθρώπους.
