Έπειτα ήρθες εσύ.
Εκείνος ο ζεστός καφές που έπινα, ήταν για να με κάνει να χαμογελάσω, να χαμογελάσω σε εσένα, για εσένα…
… … … … …
Κ’ ήρθες εσύ.
Ήρθες κι έσμιξες το στεγνό μου αύριο με το μουσκεμένο σου σήμερα…
Απόσπασμα από τη νουβέλα
«Τα γράμματα της Υβόννης»
εκδόσεις Δρόμων 2010
Άνοιξαν τα μικρά μου φτερά
τα κλαδιά μου
έρχονται κύματα κύματα πουλιά πολύχρωμα
ακούγονται που τραγουδούν κάπου ανάμεσα
οι μέρες τόσο μεθυσμένες πια απ’ το τραγούδι
κι οι νύχτες νανουρισμένες τρυφερά απ’ το μεθύσι
μ’ ένα πέπλο εμείς στα μάτια
κι ένα χαμόγελο
με χρώμα και γεύση απ’ τ’ απόγευμα
που έφυγε πια
κι άφησε πίσω την ψυχή να ταξιδεύει.
Εμμένω στις νύχτες
τις νύχτες με εσένα
τις νύχτες που σε χώρεσαν
κι εκείνες που ξεχείλισες
γεμάτη από εμένα
από εμένα που έγινα εσύ
κι άλλο δε γυρεύω
απ’ το να κοιμίζω το φεγγάρι
κάθε βράδυ
πάνω στα στήθη σου.
στη Νίκη Λ.
Αφήσαμε τα κύματα πίσω από τις καλαμιές
με πόδια γυμνά προχωρήσαμε πάνω στα βράχια
δε μάτωσαν
αναδύουν από τότε ένα απαλό άρωμα τριαντάφυλλου
όπως τα πόδια των αγίων των παιδικών μας χρόνων
στις ιστορίες που μας έλεγε η γιαγιά
σταθήκαμε για λίγο στο κατώφλι κάποιου παλιού βιβλίου
ένας αγέρας απαλός χόρεψε με τις κουρτίνες του σπιτιού
κι έπειτα τις παράτησε
ησύχασαν κι οι σελίδες που γύριζαν
απόμεινε αλαφιασμένο το βιβλίο στο τραπέζι της βεράντας
καλοκαίρι ακόμα κι ο τζίτζικας πλάι του
με το τραγούδι του έκανε κάθε άλλο ήχο να πάψει
κάθουμαι τώρα και κοιτάζω μια παλιά φωτογραφία
κοιμούνται τα παλιά τούτα πρόσωπα
άλλα στο διπλανό δωμάτιο
κι άλλα στην αιωνιότητα
μα το σπίτι ίδιο, πιο αγέρωχο από ποτέ
ντυμένο το αστραφτερό του λευκό
κι έχοντας τον ήλιο να ψήνει
στις βαθιές του λαβωματιές
τον χρόνο…
σε πήρα απ’ το χέρι
τούτο το καλοκαίρι σαν δροσερή σταγόνα ζωής
θα κυλίσει στην ψυχή μας
θέλω να ‘μαστε μαζί καθώς θα πέφτει
να ‘μαστε μαζί καθώς θα μας διαπερνά…
κι εκείνος ο ναύτης
που ελέγχει στην είσοδο τα εισιτήρια
δε θα μάθει ποτέ πως φύγαμε δίχως πληρωμή
πως τούτο το καλοκαίρι
μάθαμε πάνω στα κύματα να περπατάμε
μ’ εκείνα τα πόδια των αγίων
πάνω απ’ την Ύδρα και πάνω απ’ τις Σπέτσες
πάνω απ’ τα νερά του Αιγαίου πελάγους
και πάνω απ’ τις μυστικές πηγές του Πήλιου Όρους
καθώς μια νύχτα
φυλάξαμε τις ψυχές μας
σ’ ένα κογχύλι που έπειτα
το δώσαμε στα χέρια της γοργόνας
και το ακούμπησε πλάι
στους πιο μεγάλους θησαυρούς της θάλασσας
και στων ανέμων το σακί
να μην μπορεί άνθρωπος κανείς να τις αγγίξει.
Από τα παιδικά μου παραμύθια ως σήμερα
μπερδεύω τους δράκους με τους κακούς
και τους ανέμους με τις λιακάδες…
Στο λιμάνι ξεπροβοδούν τα μεγάλα πλοία
οι μανάδες, οι γυναίκες, οι αδελφές
λίγο πιο πίσω οι ερωμένες
κι απ’ τα μπαλκόνια
έχοντας το κεφάλι στραμμένο
πότε στην ανοιχτή θάλασσα
πότε στα πιο βαθιά τ’ ουρανού
γυναίκες μαυροφορεμένες
κουνώντας ένα μαντίλι λευκό
να εξευμενίσουν τη θάλασσα του Χειμώνα.
Και φεύγουν τα πλοία
κι αλλάζουν οι εικόνες μέσα στα μάτια
τα όνειρα αλλάζουν και τα τραγούδια τα νυχτερινά
στην κουπαστή και στα υγρά αμπάρια
και χορεύουν τα κύματα
τα κατάρτια μαζί τους
οι λέξεις στα χείλη και στα γράμματα τα μουσκεμένα.
Και σαν έρχονται πίσω
δένουν πάλι δυνατά οι καδένες στα ντόκ
και ξεπροβάλουν σ’ εκείνο το τσούρμο των γυναικών
πρόσωπα, με μόνη διαφορά μεταξύ τους
το χρώμα των ματιών
με ίδιο το μπέρδεμα των μαλλιών με τ’ αλάτι
ίδιο το φάγωμα της αρμύρας στο ρούχο
ίδιο το ράγισμα του κορμιού από το κύμα.
…κι εκείνος ο δράκος των παιδικών παραμυθιών
έρχεται πάντα και μου μιλάει
«δεν ήμουν εγώ που έριξα τα κάστρα
τότε, στα οχτώ σου χρόνια
μήτε που βούλιαξα τα πλοία τα πειρατικά σου
λίγο μετά…»
και ποιόν να πιστέψω πια
έχει τόσο βρέξει εδώ
που γίνηκαν θάλασσες οι σκέψεις
και πήραν πάλι μακριά τα καράβια.
Γίνεται καμιά φορά και τα λόγια και ξεχειλίζουν απ’ το καλάθι της ψυχής, στέκουνται στο ανοιχτό παράθυρο της και κοιτάζουν μακριά.
Άλλοτε, μ’ ένα τόπι παίζουν στην αυλή του σπιτιού κι άλλοτε πάλι ξεχύνονται στις πέρα γειτονιές.
Λόγια που θέλησαν κάποτε να κρυφθούν μα φανερώθηκαν άλλοτε ντυμένα με ρούχα παιδικά κι άλλοτε με πιο ώριμα είναι τα λόγια τούτα.
Λέξεις που ήρθαν για να μετρήσουν τις αντοχές της ψυχής, να ζήσουν τις χαρές μαζί της, τις αγωνίες άλλοτε.
Στέκουμαι απέναντι τους όπως σε βιβλίο που το χαρτί τους ζεσταίνει την φούχτα ή το στήθος όταν πάνω του ακουμπάει.
Προχωρώ μαζί τους πάνω από κάθε γέφυρα και πέρα από κάθε προσευχή.
Αφήνω το ίχνος τους εδώ, παρέα δική σας.
Κάτι σαν υπόσχεση Φθινοπώρου.
Και τι υπόσχεται το Φθινόπωρο;
Εκείνο που πάντοτε γυρεύει η ψυχή…
Σας ευχαριστώ.
Αίθουσα Αναμονής – Εισιτήρια
ISBN: 978 – 960 – 93 – 2244 – 7
http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewto
Ήχος Πλάγιος. Μόνος… γραφή δεύτερη
ISBN: 978 – 960 – 92865 – 1 – 0
http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewto
Υποσχέσεις του Φθινοπώρου (στη Νίκη)
ISBN: 978 – 960 – 92865 – 0 – 3
Έχω κουρνιάσει στην πρωινή ζέστη του λεωφορείου
νιώθω το τρυφερό
και πάντοτε χαρούμενο σου βλέμμα να μου χαϊδεύει τα μαλλιά
έξω η βροχή μου ξεπλένει τα μάτια
κι έρχεσαι
ντυμένη εκείνο το κόκκινο σου φόρεμα και με στολίζεις
σαν από πάντα να σε πρόσμενα
σαν από πάντα τα μαλλιά μου το άγγιγμα σου να τα τιθάσευε
σαν από πάντα η βροχή να σε περίμενε
να με ξεπλύνει
για να περάσεις στην ψυχή μου…
Κλείνω τα μάτια
το γέλιο σου έρχεται από μακριά και με διαπερνά
αφήνω καραβάκια χάρτινα στη νύχτα για να ταξιδέψουν
ένα φως ανάβει στο βάθος της
θα φτάσουν σώα στο επόμενο πρωινό
κι έπειτα στο επόμενο
και μετά πάλι
ένας αγέρας απαλός θα μου φυσήξει τα μαλλιά
όπως στην γέφυρα τον τιμονιέρη
έτσι
μαζί τους ταξιδεύω κι εγώ
καπετάνιος και ναυτικός
ακουμπισμένος στην χάρτινη κουπαστή τους
Ανθισμένο λουλούδι στα μαλλιά
οι μέρες του καλοκαιριού που ζήσαμε
κ’ οι νύχτες που σμίξαμε
πάνω στο κύμα το ζεστό
κι ονειρευθήκαμε
γλυκό κρασί στα χείλη που μεθάει
και τούτο το φθινόπωρο
στη μέθη πάνω του καλοκαιριού θα ξαποστάσει
και θα αφεθεί
φυλλαράκι στον άνεμο για να μας ταξιδέψει
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου
