Μισές λέξεις

Οι μισές λέξεις
αφήνουν ορφανή την ψυχή μας
στο λιακωτό του χρόνου
μια γωνιά αφήνουν στη μοναξιά
να κουρνιάσει στα πόδια μας
κι ο άνεμος
ανάμεσα στις πέτρες των αναμνήσεων
σκορπάει τα φύλλα του φθινοπώρου
και μαζί τη ζωή μας
στις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα.

Φθινόπωρο

Ήσυχα θα βυθιστούμε στο φθινόπωρο

σα σε σελίδες κάποιου βιβλίου
με μικρές σημειώσεις
λεπτά τσακίσματα στις γωνίες
να σημειώνουν
τις καθημερινές μας συναντήσεις
κι εκείνη την παλιά μας φωτογραφία
ανάμεσα τους
να θυμίζει μια ζωή περασμένη
ηλιοκαμένη από τα καλοκαίρια
που μας δίψασαν.

Η γωνιά του κόσμου

Θα βρούμε κάποτε
εκείνη τη γωνιά του κόσμου
που με ποιήματα θα μετρούμε
τις αποστάσεις ανάμεσα μας.

Λησμονημένος κόσμος

Τυλίγονται γύρω μας οι παλιές μέρες
μιλούν για το χρόνο
που δε χαρίσαμε στη ψυχή μας
για το χρόνο που αφήσαμε
και μας πήρε μακριά η θυμωμένη θάλασσα
που μας έκρυψε
στις πιο σκοτεινές της σπηλιές.

Μείναμε πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες
ψυχών που δε χώρεσαν χρόνο
για άλλες ψυχές.

Κ’ η θάλασσα έφερε κύματα
στα δικά μας πόδια
δάκρυα αρμυρισμένα
γκρίζες φωτογραφίες
ενός κόσμου λησμονημένου.

Αποφόρια του καλοκαιριού

Περνούν οι μέρες
αφήνουν πίσω τους
τ’ αποφόρια του καλοκαιριού
πλάι στο τζάμι
πλάι στην επαφή μας
με τον έξω κόσμο.

Κλέψαν το φεγγάρι οι μνήμες
χρόνια ξεχασμένο στο συρτάρι
με τις παλιές μας φωτογραφίες.

Τι θυμόμαστε πια;
Τι μας κρατάει στη λογική
και τι μας οδηγεί
στην επόμενη μέρα;

Η φθορά του χρόνου

Συναρπάζει την ψυχή μας η φθορά του χρόνου
μόνο όταν αγγίζει το κορμί μας
μια στενοχώρια απέραντη συμβάλει στη σκουριά του…

Εκχώρηση ευτυχίας

Μας κατατρέχουν τα δανεικά της ψυχής
τα σχισμένα της ρούχα
οι παλιές της φωτογραφίες
η ακούσια εκχώρηση ευτυχίας
στους πλεονέκτες
που σπατάλησαν κάθε πτυχή της.

Μας φοβίζουν οι υγρές νύχτες
ξεβάφουν τις βαθιές πληγές
φανερώνοντας βασανιστικά
την ετοιμόρροπη ζωή μας.

Μιλώ για εσένα

Μνήμη Γιώργου Λ. Οικονόμου


Πρέπει να μάθω να μιλώ για εσένα
σε χρόνο παρελθόντα
μόνο που έτσι με δυσκολεύουν οι λέξεις

κι έρχεται η φωνή σου
από συνεντεύξεις παλιές
και ηχογραφήσεις
και φωνάζει «εδώ είμαι»
κι έτσι είναι

μόνο που πρέπει τώρα να μετράμε
τις μέρες της απουσίας σου.

Το πρόσωπο του καθρέφτη

Μας κυκλώνουν σκέψεις τις νύχτες
μικροί σπαραγμοί όσων χάθηκαν.
Παύουν όμως μπροστά στις λέξεις
φοβούνται το άλλο τους πρόσωπο
εκείνο του καθρέφτη
εκείνο που επίμονα κοιτάζει
και ζητά στο τέλος της μέρας
λογαριασμό.

Αυτή η δεύτερη ύπαρξη μας
είναι που φοβόμαστε
και κλείνουμε σ’ ένα χαρτί
δίχως λέξεις.

Πέτρινα ίχνη

Καίει ο Ιούλιος
την τελευταία μας σπορά
κόκκινα τα μάτια
γύρω μας σκαλωσιές
χτίζουν ένα κόσμο νέο
δίχως εμάς
μόνο ότι ζήσαμε
ότι θυμόμαστε
ότι φύλαξε η ψυχή
μ’ αυτό απομένουμε
γύρω μας κλαγγές
συριγμοί
ήχοι ενός κόσμου
π’ αλλάζει τις γειτονιές του
τα χρώματα
τους ανθρώπους
που έζησαν την ερημιά του.

Ίχνη πέτρινα
αφήνουμε στο χρόνο
κι όνειρα λησμονημένα
στο κυνηγημένο παρελθόν μας.