Στον Άγγελο μας...

Μας την έσκασες και ήρθες νωρίτερα, εδώ κι έξι ώρες είσαι μαζί μας.
Ήρθες με κλάμα να φέρεις στην ψυχή μας χαμόγελο.
Πως γίνεται το δάκρυ να φέρνει χαρά θα μου πεις, δύσκολο να σου εξηγήσω μα με τον καιρό θα καταλάβεις, για την ώρα σου λέω μονάχα πως κάθε χαρά που βαφτίζουμε μεγάλη στις αποσκευές που σέρνει μαζί της έχει πάντα κρυμμένα δάκρυα.

Έπρεπε να δεις του γεννήτορες σου!
Και καλά, η μητέρα σου ξαπλωμένη ήταν, εκείνον τον πατέρα σου μόλις που τον κράτησαν τα πόδια του κι εκείνο ήταν για να μπορέσει να φθάσει κοντά σας.
Οι παππούδες δάκρυζαν και χαμογελούσαν διαρκώς.
Αν δεν το ‘χεις καταλάβει έγινες το πρωτοσέλιδο στα νέα της ζωής μας.
Σε λίγες ημέρες θα δεις και το δωμάτιο σου ήλιοι και θάλασσες, φεγγάρια κι αστέρια θα σου γεμίζουν τον μικρό σου κόσμο.
Κι εμείς πάνω σε κάθε αστέρι θα ‘μαστε καθισμένοι, θα σε προσμένουμε με χέρια απλωμένα ταξίδι να σε πάμε πότε στο βουνό και πότε στη θάλασσα, πότε στ’ ουρανού τα πελάγη, να μάθουμε ξανά το παιγνίδι μαζί σου τούτη τη φορά.
Μα δε σου μίλησα για εμένα.
Θείε Γιάννη θα με φωνάζεις και κάθε που δε θα σου κάνουν τα χατίρια ή που θα θες μετά από κάποια σκανδαλιά να κρυφθείς, σε μένα να έρχεσαι.
Μη ξεχνάς μονάχα να με παίρνεις μαζί σου καμιά φορά, οι ομορφότερες σκανδαλιές γίνονται πάντα από δύο.

Σ’ ευχαριστούμε που ήρθες Άγγελε μου.
Σ’ ευχαριστούμε Θεέ μου.