Οι γέφυρες της απουσίας

Βρίσκεσαι στην άκρη του δρόμου.
Πέφτει απαλό το χιόνι και σκέπαζει τα ίχνη που αφήσαμε, λίγα λεπτά μόνο πάνω στη γέφυρα και δεν έχει απομείνει τίποτε άλλο παρά μόνο εσύ κι εγώ.
Μαρμαρωμένοι, θαρρείς και κάποιος από χρόνια είχε τοποθετήσει εκεί τα κορμιά μας να θυμίζουν κάτι.

Οι νύχτες τις Λιμβουργίας εξακολουθούν να είναι το ίδιο παγωμένες, τολμώ και το ξεχνώ κάποτε, κι ευθείς αμέσως μια σουβλιά παγωμένη μου σημαδεύει την καρδιά με το άγγιγμα της.
Όπως τώρα.
Σφίγγω τις γροθιές.
Δεν έχεις αλλάξει, ότι μπορώ να διακρίνω κάτω απ’ το βαρύ σου ντύσιμο έχει μείνει ανέπαφο απ’ τον χρόνο.
Δέκα χρόνια έχουν περάσει, έχουν ασπρίσει κάπως τα μαλλιά μου, δεν έχουν αραιώσει, η φωνή μου βάρυνε, καμιά φορά τα χέρια τρέμουν από το βάρος της μνήμης.
Τα μάτια έχουν τα ίχνη της αγρύπνιας στους δρόμους τους.
Κ’ είμαι εδώ, ταξίδι επαγγελματικό δέκα χρόνια μετά σε μια πατρίδα που λησμόνησα το όνομα της.
Που έδεσα τις εικόνες της με τ’ όνομα σου και τις πέταξα σε βαθιά νερά.
Κι εσύ απέναντι μου, λίγο πιο πέρα απ’ το bistro που καθόμασταν τα μεσημέρια.
Άραγε δημιούργημα της φαντασίας μου, για τούτο και τόσο άφθαρτη;

Με κοιτάζεις.
Τι σκέφτεσαι άραγε;
Κάποτε πίστεψα πως γνώριζα μα μια ίδια σουβλιά παγωμένης νύχτας μου έσφαξε τα σωθικά εκείνο το μεσημέρι.
Τι θυμάσαι άραγε από εκείνο και τι μπορώ τόσα χρόνια μετά να ξεχάσω ή έστω να συγχωρέσω;
Θα ήθελα να μην ήσουν εσύ.
Ας ήταν απλά κάποια που να σου μοιάζει.
Θα το ‘θελα αλήθεια;
Μ’ άφησες να ζω στην αμφιβολία κι ούτε που βρήκα τρόπο ν’ απαγκιστρωθώ απ’ αυτήν.
Ποιος είναι ο ένοχος άραγε εκείνος που σπρώχνει ή εκείνος που δεν αντιδρά στο σπρώξιμο;

Τόσες και τόσες νύχτες χωρισμένες στην αναζήτηση και στο χιόνι.
Κάθε που έχανα την πίστη ή την δύναμη έριχνα την ψυχή μου στο χιόνι, να συντηρείται έστω η αίσθηση της απουσίας.
Δεν το ‘πα σε κανέναν ποτέ για τούτο δεν το έμαθες.
Κάθε απόγευμα τις επόμενες εβδομάδες και μέχρι να φύγω ερχόμουν εδώ, έριχνα ένα κόκκινο χρυσάνθεμο κάθε φορά ελπίζοντας πως έτσι θα πνίξω κάποτε τα σ’ αγαπώ.
Κι απόψε για τούτο ήρθα.

Κι αλίμονο, δεν έμαθα ποτέ αν πρέπει κάποιος ν’ αφήνει τα πράγματα από μόνα τους να εξελίσσονται ή αν πρέπει ένα σημάδι ν’ αφήνει σε κάθε του βήμα μήπως κάποτε τον ακολουθήσουν ή για τον δρόμο της επιστροφής κινήσει…