Πασχίζω να θυμηθώ πως είναι να κυλιέσαι ανάμεσα στα ηλιοβασιλέματα.
Να κυλά η θάλασσα πάνω στα στήθη, να ονειρεύεσαι μ' εν’ αγέρα απαλό στο βάθος των ματιών, να τα μουσκεύει.
Η άμμος είναι υγρή ακόμα, νοτισμένη από την υγρασία.
Είναι πάντα υγρά τα πρωινά, πλαγιασμένα στο φινιστρίνι ενός πλοίου που έχει σαλπάρει μέσα στη γαλήνη της νύχτας γι’ άγνωστο προορισμό.
Χαράσσονται μ’ ευκολία μεγάλη επάνω της τα ίχνη.
Κι απόψε κάποιος έχει φύγει.
Δίχως αποσκευές, μ’ εκείνο μονάχα το βάρος στην ψυχή π’ αφήνει η ανάγκη για πέταγμα, μ’ εν’ αστέρι κι ένα προσευχητάρι στα χέρια.
Να κυλά η θάλασσα πάνω στα στήθη, να ονειρεύεσαι μ' εν’ αγέρα απαλό στο βάθος των ματιών, να τα μουσκεύει.
Η άμμος είναι υγρή ακόμα, νοτισμένη από την υγρασία.
Είναι πάντα υγρά τα πρωινά, πλαγιασμένα στο φινιστρίνι ενός πλοίου που έχει σαλπάρει μέσα στη γαλήνη της νύχτας γι’ άγνωστο προορισμό.
Χαράσσονται μ’ ευκολία μεγάλη επάνω της τα ίχνη.
Κι απόψε κάποιος έχει φύγει.
Δίχως αποσκευές, μ’ εκείνο μονάχα το βάρος στην ψυχή π’ αφήνει η ανάγκη για πέταγμα, μ’ εν’ αστέρι κι ένα προσευχητάρι στα χέρια.
16 σχόλια:
απουσίας συνέχεια.
ευχαριστώ για το όμορφο πέρασμα σας.
να δούμε τι θα φέρει τούτη η αναζήτηση
πόσο κουράγιο θα αφήσει στην ψυχή να πορεύεται
πόση δύναμη για να γράφει...
να ξυπνάτε με το πιο δροσερό κύμα στην ψυχή...
ΗΧΕ ΜΟΥ ΧΑΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΑΚΟΥΩ ΠΑΛΙ ΝΕΑ ΣΟΥ .ΛΕΥΚΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΗΤΑΝ ΑΠΟΨΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ .ΜΑ ΞΕΡΕΙΣ ΤΡΟΜΑΖΩ ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ ΠΩΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΗΔΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕ ΕΠΕΣΕΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΑ ΕΙΔΙΚΑ ΣΕ ΑΥΤΟ.'Κι απόψε κάποιος έχει φύγει.' ΕΦΥΓΕ ΚΑΙ ΠΗΓΕ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ.ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΗΧΕ ΜΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΣΕ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΠΑΝΤΑ
Ενας άγνωστος προορισμός είναι η ζωή μας όλη, Ηχε μου....
Κανείς μας δεν έχει συνειδητοποιήσει θαρρώ πως για αυτούς τους προορισμούς αποσκευές είναι η αγάπη που κλείνουμε μέσα μας για τους ανθρώπους, η ελπίδα μα και τα όνειρα.
Ας πετάμε λοιπόν διαρκώς στα αστέρια καθώς ονειρευόμαστε.... έστω και αν δεν κρατάμε εμείς το προευχητάρι...τουλάχιστον ας κρατάμε το μέρος της καρδιάς...
ΥΓ. Χαίρομαι που είσαι ξανά εδώ. Σε έχασα...
..η δύναμη της ψυχής ανεξάντλητη Ιωάννη..συνέχισε την αναζήτηση στα ηλιοβασιλέματα..και το ολόγιομο φεγγαρι είναι όμορφο. :)
Να εισαι καλά :)
Τα ηλιοβασίλεματα είναι αναγκαία, όπως και οι ανάσες. Κατ' ακρίβειαν ανάσες ζωής είναι που μας καλούνε να τις κλέψουμε.
Τα ηλιοβασιλέματα, αυτά είναι που κρύβουν καλές αναμνήσεις που μπορεί να 'χουμε ξεχάσει θέλοντας και μη...
Πολύ καλό. Ένα κύλισμα στο ηλιοβασίλεμα...
δώστε μου ηλιοβασιλέματα να κυλιέμαι...τρελαινομαι!!φιλιά ήχε μου :)
Φάντασμα μου λυπούμαι πολύ. Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί, δυσκολότερες οι μνήμες που φέρνουν κοντά εκείνους που έφυγαν.
Ένιωθα πάντα πως έχουν ανάγκη το χαμόγελο μας για αποχαιρετισμό.
Δυοσμαράκι μου ακόμα και για εκείνους που δείχνουν πως ποτέ δεν αγάπησαν τούτο είναι το περιεχόμενο των αποσκευών τους.
Δεν υπάρχεις άλλος τρόπος.
Ηλία να ψηλαφούμε τις νύχτες μας πρέπει κι ας στο τέλος κάποιες φορές έναν πόνο μας αφήνουν.
Λάκη δεν πιστεύω πια στα κλεμμένα, συγχώρεσε με για τούτο, νιώθω πως πρέπει να μοιράζεις και να μοιράζεσαι κι ας κάποτε μένεις δίχως κομμάτι…
Οι ανατολές, Κάποια μου, εκείνες συμπληρώνουν τις πραγματικά όμορφες μνήμες.
Μονάχα εκείνες δεν ξεχνούμε…
Ένα κύλισμα Δείμε, ένα κύλισμα στις προσευχές τις ψυχής.
Αγγελόσκονη μου να είσαι καλά στο νέο σου σπιτικό.
Κράτα τ' αστέρι και το προσευχητάρι στα χέρια και αφέσου στ' ωραίο ταξίδι
Δημοσίευση σχολίου