Δύο λέξεις

Κι εγώ που χώρεσα τη νύχτα σε δυο λέξεις
να μην μπορώ την ψυχή μου να χωρέσω πουθενά;

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια

Ζήσαμε σε χρόνους μίσθιους

Ζήσαμε σε χρόνους μίσθιους
γυρεύουμε τώρα να μικρύνουμε τις αποστάσεις
μα έχουν ερημώσει οι διάδρομοι του σπιτιού
θρυμματίζει η σκόνη τα έπιπλα των δωματίων
δεν κάνει αντίλαλο η φωνή

για τούτο
μη με ρωτήσεις
γιατί απομένει πάντα ένα παράπονο πάνω στα χείλη.

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια

Πλημμύρισαν σιωπές οι λέξεις

Πλημμύρισαν σιωπές οι λέξεις
και τόσες που είναι πώς να τις αντέξεις…

Είναι κάποιες φορές

είναι κάποιες φορές
που σκοντάφτω στο περβάζι των ματιών σου
κι αφήνομαι εκεί
γονυπετής

εξάλλου
έχω νηστέψει τόσο την μορφή σου
που τώρα μπορώ να σε προσεύχομαι

Με την ανάγκη στο αίμα

όσα μέσα μου κοιμήθηκαν τώρα πονούν
ξυπνούν με την ανάγκη στο αίμα να φωνάξουν

πιο κάτω, σπίτια αραχνιασμένα με ξεντύνουν
αφήνουν ένα νανούρισμα πάνω στα στρωμένα κρεβάτια

κι όλα τριγύρω βουβά
όλα τριγύρω ντυμένα ένα κόκκινο χρώμα
σα χώμα
π’ αφήνουν πίσω τους δυο σύννεφα ματωμένα

Δείπνο για δύο

Βράδυ από τα τελευταία του καλοκαιριού.
Μπαίνει αθόρυβα ένα σαράκι στο στήθος και σκαλίζει, που να ‘σαι;

- Που είσαι πες μου;

Γιατί η στοργή απέμεινε ραγισμένο κρυστάλλινο ποτήρι σ’ ένα τραπέζι στρωμένο για δύο.
Γιατί μονάχα ο ένας σηκώνει το ποτήρι σε πρόποση…

Έχει κυλίσει σαν ιδρώτας η ζέστη πάνω στα στήθη.
Χτυπά, χτυπά και δονεί τα στήθη.
Αναρωτιέμαι πόσα στήθη έμαθαν να χτυπούν από την μοναξιά, από την ερημιά τους.

- Που είσαι;

Τα ημερολόγια των απουσιών σου έχουν γεμίσει.
Τα ποτήρια της ερημιάς...
Κρασί λευκό, μόνο για δύο στυφό πάνω στα χείλη.

Που είσαι;
Έπαψα να μιλώ και με την απουσία σου ακόμα.
Δεν μιλώ πια.

Αφουγκράζομαι
το ράγισμα του ποτηριού που εξακολουθεί.