Μην έρθεις να με σώσεις

Μην προσπαθήσεις να με σώσεις.
Στην πίσω κάμαρα του πάνω ορόφου έχω τα σχέδια πάνω στο τραπέζι.
Ετοιμάζω την απόδραση μου.
Σκοινί, μαχαίρι και μια βάρκα φουσκωτή να βουτήξω στο ποτάμι την πορεία μου να μην βρει κανείς, κανείς πίσω να μη με γυρίσει.

Μην έρθεις να με σώσεις.
Μ’ έχουν κουράσει πια οι προδοσίες.
Εσύ δίχως αντάλλαγμα τίποτε δεν κάνεις, τόσα χρόνια τίποτε δεν έχεις κάνει.
Φοβάμαι το αντάλλαγμα που θα ζητήσεις.
Φοβάμαι τα μάτια σου όταν κοιτάζουν μέσα στα χέρια μου.
Σε λίγο κι εκείνα τίποτε δε θα ‘χουν να κρατήσουν να προσφέρουν.
Θα μου πάρεις τις σάρκες.
Δεν θα τις κλέψεις, έτσι απλά κάποιο πρωί πριν προλάβω να κρατηθώ από κάπου θα έχεις απλώσει τα χέρια σου και με την οικειότητα των καταχραστών θα μ’ αφήσεις γυμνή την ψυχή.

Κι όλο έλεγα να ‘ρθω, πίσω να ζητήσω τα δανεικά, μα δεν έμαθα να ζητώ, σ’ έμαθα όμως να ζητάς.
Τούτο είναι το χειρότερο.
Και το πιο δύσκολο είναι να σε κάνω να πάψεις.

Μη έρθεις, γέρασε το σπίτι, δεν σε θυμάται πια.
Γέρασα κι εγώ μαζί του και δεν γέλασα.
Κάθε που άνοιγα τα χείλη έπαιρνες από μέσα τους τις λέξεις, τις ανάγκες, τις επιθυμίες.

Μην έρθεις, αυτό μονάχα μην έρθεις.
Προχθές ο καθρέφτης μ’ έδειξε με μια στολή λασπωμένη στρατιωτική.
Ζω μες στους πολέμους αν δεν μπορείς να καταλάβεις τις λέξεις των εικόνων.
Κάθε σωτηρία είναι μάταιη.
Μονάχα η απόδραση απομένει

κι έχω τον χάρτη απλωμένο στην πίσω κάμαρα του πάνω ορόφου…