Ανάβει ένα Gitanes.
Ανάμεσα απ’ τα δάχτυλα του
στέλνει μικρά σήματα καπνού.
Δε λένε ποτέ βοήθεια.
Κοιτάζει βιτρίνες καταστημάτων.
Κάνει κουβάρι ρούχα και παπούτσια
μόνο στολίδια Χριστουγέννων κρατάει.
Χαμογελά.
Πιάνει κουβέντα με τους περαστικούς
κρύβει συνάμα κάτου απ’ το μαύρο του σακάκι
ένα φεγγάρι μικρό
κι ένα χαμόγελο
διάτρητο από λύπες.
Είναι ένα νησί μικρό κουρασμένο
από κύματα και καταιγίδες.
Απόψε έχουν μεθύσει τα λόγια του.
Τυλίγονται στις φασκιές των επιφωνημάτων τους.
Ένας βόγγος σημαδεύει κάθε βήμα.
Στο τέλος του δρόμου
πριν ο κόσμος όλος βυθιστεί
στην κάλπικη κατάνυξη του
κοιτάζει ψηλά
δύο μεγάλα φτερά ξεδιπλώνονται αργά
τα ανοίγει και χάνεται.
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια
10 σχόλια:
...καταιγισμος εικονων και ηχων ,οι στιχοι σου!!!
Ευχαριστω σε για το ταξιδεμα.
"Εἶναι ἕνα νησί μικρό κουρασμένο
ἀπό κύματα καί καταιγίδες.
δύο μεγάλα φτερά ξεδιπλώνονται ἀργά
τά ἀνοίγει καί χάνεται."
Το ποίημα αυτό μου άρεσε γιατί έχει αυτή την αντίθεση. Όταν ο καθένας μας νιώθει ψυχικά κουρασμένος και πεσμένος από τις δυσκολίες της ζωής, μια δύναμη μέσα μας που μπορεί να είναι μια φωτεινή σκέψη αισιοδοξίας, ελπίδας, αγάπης για τη ζωή, μάς δίνει φτερά να σηκωθούμε και να πετάξουμε ψηλά, να αγωνιστούμε να φτάσουμε στο όνειρό μας.
Είναι ένα νησί μικρό κουρασμένο
από κύματα και καταιγίδες.
Ομορφο μες την απλότητά του...
ΗΧΕ ΜΟΥ ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΩ ΓΡΑΦΙΚΗ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ ΚΑΙ ΚΕΙΝΑ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΟ ΑΣΠΡΑ ΣΑΝ ΣΥΜΒΟΛΟ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ .ΑΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΕΙ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΖΩ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
ΝΑ ΣΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ.
ΥΣΤΕΡ.ΓΙΑ bLOG ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΣΚΕΥΤΕΙ ΠΟΤΕ
Μακάρι να ήταν όλα τόσο ονειρικά όμορφα. Μέρα καλή
Ποια ταξίδια άραγε μας παίρνουν μακριά από εμάς κι ακόμη μακρύτερα από κείνα που μας πόνεσαν ή που μας αγάπησαν πολύ Νεραϊδόνα μου;
Να είσαι πάντοτε καλά.
Όσο και όπως μπορείς να ταξιδεύεις.
Ελένη μου υπάρχει κάτι στην ψυχή μας που να μην κρύβει μέσα του την αντίθεση;
Από τις αντιφάσεις μας ζούμε τελικά.
Να είσαι πάντοτε καλά.
Daily scene είναι η λύπη που ντύνεται πάντοτε τα όμορφα φορέματα της για να μας πλανέψει.
Να είσαι πάντοτε καλά.
Φάντασμα μου αναρωτιέμαι μήπως με θεωρούν γραφικό με τούτα που γράφω…
Καμιά φορά λέω πως πρέπει να διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις…
Να είσαι πάντοτε καλά.
Λάκη τα όνειρα μοιάζουν κάποτε με τα παραμύθια.
Ίσως μας σώσουν κάποτε τούτα τα τελευταία…
Να είσαι καλά όπου κι αν είσαι.
Δημοσίευση σχολίου