Βρέχει μου είπες εκεί, κι έχω μουσκέψει ως το κόκκαλο παραδομένος στο χάδι ενός ήλιου που με ξεροψήνει…
Πέταξα τα βρεμένα σαν μπήκα στο σπίτι.
Στον διάδρομο, το πρόσωπο σου πάνω στην λίμνη την μικρή του νερού που στάλαξε την ύπαρξη σου, σε κοιτάζω.
Πρέπει να κρυώνεις, έχω ανάψει το τζάκι στο σαλόνι, κι άραγε θα προλάβεις ν’ ανέβεις πριν σβήσει;
Θα ‘χω ξύλα στην καβάτζα, θα προλάβεις μη φοβάσαι…
Πάλι δίχως ομπρέλα βγήκες αγάπη μου…
Πέταξα τα βρεμένα σαν μπήκα στο σπίτι.
Στον διάδρομο, το πρόσωπο σου πάνω στην λίμνη την μικρή του νερού που στάλαξε την ύπαρξη σου, σε κοιτάζω.
Πρέπει να κρυώνεις, έχω ανάψει το τζάκι στο σαλόνι, κι άραγε θα προλάβεις ν’ ανέβεις πριν σβήσει;
Θα ‘χω ξύλα στην καβάτζα, θα προλάβεις μη φοβάσαι…
Πάλι δίχως ομπρέλα βγήκες αγάπη μου…
14 σχόλια:
Τι να την κάνεις την ομπρέλα,όταν σπίτι σε περιμένει τόσο αγάπη;....
Καλησπέρα:)
"Πάλι δίχως ομπρέλα βγήκες αγάπη μου…"
Όλη η ουσία μέσα σε λίγες λέξεις!!!
Είχα μέρες να περάσω και παραδόθηκα
για λίγο κι εγώ.. στις στάλες..
της βροχής.. δίχως ομπρέλα..
Να είσαι καλά ήχε μου ***
Εσυ καλε μου μιλας στις ψυχες απευθειας!!! Υπεροχο το τραγουδι...!!!!
Δε θέλει ομπρέλλες η αγάπη.
Νερά θέλει, να ριζοβολά, ν΄ανθίζει!
Τι γίνεται εδώ ?
Συνωμότησε η βροχή μαζί σου να με τρελάνετε?
Κάπου δήλωσες τρελός κ' ήταν λόγος αυτός να σε ψάξω να σε βρω.
Όχι από συμπάθεια , απλά απο αλληλεγγύη ,ίσως και ανάγκη.
Για την ώρα την καλημέρα μου
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr
πάλι δίχως ομπρέλα δίχως προστασία βγήκα, αγάπη μου, έχω ντυθεί τη σκέψη της αγάπης σου
Ίσως η βροχή, Ψυχή μου, και να αφήσει καθάρια την ψυχή σε χέρια αγαπημένα.
Οπότε, τι να την κάνεις πράγματι την ομπρέλα…
Την αγάπη μου Μαργαρίτα μου.
Χαρά μου, Χαρά μου!!!
Πόσο εύκολο είναι άραγε αυτό;
Καπετάνισσα μου, κήπος είναι και διψά…
Καλώς όρισες Λυγερή!
Παντού και πάντοτε τρελός δηλώνω, για λόγους διαφορετικούς κάθε φορά.
Έτσι είναι Γιούλη μου, έτσι…
Πολύ τρυφερό...
Ευχαριστώ πολύ Δείμο
Δημοσίευση σχολίου