Ποτίζει κρύο έξω η μοναξιά

Ακούμπησα στο παράθυρο ότι με σκοτώνει.
Κατεχόμενα εδώ, κι έξω περιπολεί η μοναξιά 12 – 3 το ξημέρωμα, κατάλοιπο μιας θητείας που δε λέει να σωπάσει.
Στην μέσα θήκη του πορτοφολιού η μικρή σου φωτογραφία - μικρή για να χωράει μα τόσο μεγάλη που ντύνει την ψυχή μου – με σώζει.
Ποτίζει κρύο έξω η μοναξιά μ’ ένα ποτιστήρι περασμένο αριστερό χέρι στον ώμο.
Κλείνω τα μάτια πλάι στη φωτιά.
Πόλεις πυρπολημένες κραυγάζουν φυλακισμένες στα κλειστά μου βλέφαρα.

Νιώθω το πέρασμα σου.

Χιονίζει έξω μα καταπίνει τις νιφάδες η νύχτα, καταπίνει τις φωνές.
Το όπλο μου έχει σκουριάσει πια, δε θυμάται τον τρόπο να μιλάει.
Αφήνει μικρές επιστολές στις γωνιές του τοίχου, στα πλαϊνά του παραθύρου.

Κάποτε θα βρεθώ άοπλος στον πόλεμο έχοντας εικόνισμα ευλογημένο την μικρή σου εκείνη φωτογραφία.

Στο διπλανό σπίτι, ξέχασαν αναμμένη την λάμπα για να γεννά στα στήθη την ελπίδα του χαμόγελου σου…