Είναι κάποια βράδια
που ηχεί εντός μου
μια φωνή και με ξυπνά.
Βγαίνουν εικόνες αλαφιασμένες από τα στήθη
βγαίνουν μικρά βαρκάκια
μεσοπέλαγα της ψυχής για πυροφάνι.
Σηκώνουν τις πιο μεγάλες μου λύπες
μακριά τις παίρνουν.
Καθώς ξημερώνει μόνο
έχει το νερό απ' τα λαγήνια σωθεί
έχουν πονέσει τα χέρια απ' το κουπί
κι έτσι που ξυπνώ κουρασμένος
έχω μια διψασμένη αγωνία
φιλημένη στα χείλη.
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια
2 σχόλια:
Διάβασα αρκετές αναρτήσεις σου και μου αρέσαν...
Γράφεις όμορφα!
Από ένα ποίημα σου είμαι σίγουρη ότι μάντεψα και το επάγγελμα σου...
Θα ξαναπεράσω...
Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο!
Καλώς όρισες Βάσω.
Είναι σχεδόν κοινό μυστικό το επάγγελμα μου…
Μα νομίζω πως δεν έχουν σημασία τα επαγγέλματα.
Οι λέξεις μονάχα που μας σώζουν μετράνε.
Εξάλλου κι Χριστός μαζί με τους ληστές βρέθηκε στον Σταυρό.
Ας με συγχωρήσουν όσοι νιώθουν να ενοχλούνται.
Δημοσίευση σχολίου