Χάνω τις λέξεις στις επαναλήψεις.
Τα βήματα χάνω.
Ήταν εχθές που γραπώθηκα από ένα σύγνεφο
κι έτσι όπως αγκάλιαζα τη βροχή
ξηλώθηκε η τσέπη του πουκάμισου
αφήνοντας στον ουρανό
ένα μικρό
πανσέληνο φεγγάρι…
Τα βήματα χάνω.
Ήταν εχθές που γραπώθηκα από ένα σύγνεφο
κι έτσι όπως αγκάλιαζα τη βροχή
ξηλώθηκε η τσέπη του πουκάμισου
αφήνοντας στον ουρανό
ένα μικρό
πανσέληνο φεγγάρι…
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια
8 σχόλια:
Όμορφες εικόνες..
Απόψε ραντεβού στο μπαλκόνι..
Να χαιρετήσουμε μαζί το ολόγιομο φεγγάρι.
Χμμμ... Εγώ θα πάω στην ταράτσα..
Είναι πιο κοντά το φεγγάρι από εκεί.
Μη χάνεις τις λέξεις..
Ούτε τα βήματα..
Καλημέρα.
...ένα μικρό πανσέληνο φεγγάρι έκρυβες στην τσέπη του πουκαμίσου σου ήχε πλάγιε, μόνε; Ενα μικρό πανσέληνο φεγγάρι είναι η ψυχή σου λοιπόν; Μήπως γιαυτό οι λέξεις σου λάμπουν; Μήπως γιαυτό τις χάνεις στις επαναλήψεις; Μήπως τα βήματα χάνεις γιατί άθελά σου μας οδηγείς στα σύγνεφα;Χαίρομαι που είμαι εδώ, αναγνώστης μιας φεγγερόλουστης ψυχής!!!
Να είσαι καλά
το βρήκα στην πόρτα μου
το κέρασα ίσκιο και μοναξιά-υποβρύχιο
"από πού 'σαι", το ρώτησα
"από πέρα, το 'σκασα και θα με ψάχνουν"
"ποιοι;"
"οι ήχοι"
...και κάτω από τη λάμψη του
μέτρησα ξανά.Τις λέξεις μα
και τις επαναλήψεις τους
Και κάθε φορά ο αντίλαλός τους
διαφορετικά ηχούσε μέσα μου
Να φταίει άραγες που με άλλον τρόπο κάθε φορά τις ξεστόμιζα;
Ή τάχα η βροχή τις έντυσε
με μια αλλόκοτη μελωδία;...
Στάθηκα αντίκρυ στην πανσέληνο, στην αγκαλιά ενός σύγνεφου…
Χαιρέτησα το φεγγάρι, άφηνε μικρά σημάδια στον ουρανό σα τελείες να ζωγραφίσουμε ενώνοντας τες…
Ανακαλύπτω τις λέξεις μου στους ανθρώπους…
Όπως και την ζωή…
Όμορφη να ξαπλώσει τούτη η νύχτα στην ψυχή σου.
Φεγγάρι λοιπόν, ντυμένο τα γιορτινά πανσέληνα του χρώματα, καταδικασμένο τον δρόμο τον όμορφο να δείχνει στου ερωτευμένους μα εκείνο μόνο να μένει σ’ έναν απέραντο σκοτεινό, παρόλα αυτά, ουρανό….
Σ’ ευχαριστώ πολύ…
Δυσκολεύτηκα ομολογώ, Τρελέ μου, να συναντήσω το φεγγάρι εψές.
Έπαιζε κρυφτό ανάμεσα σε σπίτια ερειπωμένα και στάβλους ζώων.
Εκεί μόνο, καθώς έμπαινε, ταράζονταν εκείνα πιστεύοντας καταβάθος πως συνάντησαν και πάλι τον Χριστό…
Αλλάζει και τη φωνή μας η βροχή, όχι κάποτε μα πάντα…
Οπότε ναι Anima μου, και η βροχή φταίει και η ανάγκη της φωνής μας να αλλάζει κάθε φορά….
Δημοσίευση σχολίου