Απόψε γυρίζω μεθυσμένος
από μια ταβέρνα
στα στενά της Άνω Πόλης
αλλού τα βήματα, η ψυχή αλλού
αφήνω το κλειδί στην πόρτα
αφήνω κι ένα ποτήρι με νερό
στο γυάλινο τραπέζι
αφήνομαι στις σκέψεις τις νυχτερινές
μα μένει ανέγγιχτο το ποτήρι το νερό
το γυάλινο τραπέζι δίχως δαχτυλιές
η πόρτα κλειστή με το κλειδί επάνω
και μόνο εκείνο το κρασί με γυροφέρνει
δύο καράφες ήτανε
που ‘καμαν τα δάκρυα
με θάλασσα να μοιάζουν…
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια
5 σχόλια:
Αυτό... μου θυμίζει κάτι. Ή μάλλον κάποιον.. :-)
Πολύ όμορφο..
ο πόνος αγαπά να λιμνάζει
τις καρδιάς τις εικόνες..
να τις ποτίζει υγρασία και παγωνιά
μα σαν θα γίνει θάλασσα
ξανά θα οδηγήσει σε νεα ταξίδια
τα καράβια της ψυχής μας...
Νύχτα σου καλή ***
Το κάθε τι συνδεδεμένο με κάτι τελικά sourgeal μου…
Τούτο δεν είναι το ταξίδι μας Μαργαρίτα μου;
Τι να το κάνεις το κρασί όταν μεθάς
με τέτοιους στίχους;
Υπέροχοι
http://lygeri.pblogs.gr
http://ligery.pblogs.gr
Δημοσίευση σχολίου