Τα φεγγάρια πάνου απ’ την Κερύνεια

στον ποιητή Ανδρέα Καρακόκκινο

Στενάζουν τα φεγγάρια πάνου απ’ την Κερύνεια

γλύφουν με δάκρυα μαρμαρωμένα δρόμους

π’ ανασκαλίζουνε τα περασμένα ίχνη μας.

Ώρες αυγινές

κατηφορίζουν απ’ τη Γλυκιώτισσα οι μνήμες

παιδιά μικρά

μ’ ένα πιθκιάβλι στα χέρια κάποτε

μ’ ένα κουπί κι ένα πανί φουσκωμένο για το «Νησί».

Γυρεύω τις νύχτες τα βήματα μας.

Στο χέρι το σκοινί της καμπάνας να νιώσω

που μονάζει στη σιωπή της.

απο το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος... δεύτερη γραφή

Είναι ένα μέρος κρυφό

Η μικρή μας πόλη ντύνεται σιγά σιγά τα γιορτινά της κι εμείς, χέρι χέρι πιασμένοι διασχίζουμε την παραλιακή.

Μακεδονία Παλλάς, Λευκός Πύργος, Αριστοτέλους, Λαδάδικα.

Στις βιτρίνες κοιτάζω το πρόσωπο σου.

Ήλιος του Μεσονυχτίου, κι όλα γύρω σου λάμπουν.

Η λάμψη αυτή αγγίζει κι εμένα.

Με ζεσταίνει.

 

Πλησιάζουν Χριστούγεννα…

Κι αλήθεια πώς να μετρήσω την φετινή μου ευτυχία;

 

Επιστρέφουμε αγκαλιασμένοι.

Στο δωμάτιο, εκτός από γλυκά, θα μοιραστούμε αγκαλιές, φιλιά κι όνειρα.

 

Θυμάσαι που βγάζουν όλα τούτα τα μικρά βαρκάκια;

 

Είναι ένα μέρος κρυφό.

Αν κλείσεις τα μάτια την είσοδο του θα δεις, αν τ’ ανοίξεις εκείνο θα χαθεί.

 

Μένουμε με τα μάτια κλειστά.

Αγγίζουμε στα τυφλά ο ένας τον άλλον.

Σκιρτούν αλλιώτικα τα σώματα, οι ψυχές.

 

Κι εκείνο το πολύχρωμο Καρουζέλ πίσω από τα μάτια τα κλειστά μας έχει παιδιά γεμίσει και μουσικές…

 

 

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου

Έμαθα πια μαζί σου να ξημερώνω

Βλέπω τα χέρια σου, τα κεράκια της ζωής μου ένα ένα ν’ ανάβουν, για τούτο έπαψα να κυνηγάω φαντάσματα τις νύχτες.

Έμαθα πια μαζί σου να ξημερώνω, πότε στη σκέψη γερμένος, πότε στο σώμα.

Κατεβαίνω αμέριμνος στα λιμανάκια των ματιών σου έχοντας ένα τραγούδι ανάλαφρο να παίζει στα χείλη.

Μαθαίνω ξανά να μιλώ, να χαμογελώ, να κυλιέμαι στην ευτυχία…

Ζαχαρωτές καληνύχτες...

της Νίκης

 

Περασμένες μία, από την άλλη άκρη της γραμμής η φωνή σου κυλάει γλυκά μέσα μου.

 

- Συγγνώμη που σε ξυπνάω, έχει τρέξιμο πολύ η νύχτα, αγάπη μου, μa δεν άντεχα να μην σου πω καληνύχτα.

- Ήθελα πολύ να σε ακούσω, καλά έκανες.

- Έχω πολύ κουραστεί.

- Το νιώθω στην φωνή σου.

- Να ξαπλώσω θέλω λίγο.

- Να ξαπλώσεις, Ροδάκινο μου, να ονειρευθείς.

- Θα σ’ ονειρευθώ.

- Κι εγώ θα σ’ ονειρευθώ. Να ξημερώνεις όμορφα, αγάπη μου.

- Έτσι κι εσύ να ξημερώνεις. Σ’ αγαπάω…

- Ως το τέλος της ζωής μου…

 

Κι έπειτα βυθίζομαι σ’ έναν ύπνο γλυκύτερο και πιο γαλήνιο από πριν…