Η μικρή μας πόλη ντύνεται σιγά σιγά τα γιορτινά της κι εμείς, χέρι χέρι πιασμένοι διασχίζουμε την παραλιακή.
Μακεδονία Παλλάς, Λευκός Πύργος, Αριστοτέλους, Λαδάδικα.
Στις βιτρίνες κοιτάζω το πρόσωπο σου.
Ήλιος του Μεσονυχτίου, κι όλα γύρω σου λάμπουν.
Η λάμψη αυτή αγγίζει κι εμένα.
Με ζεσταίνει.
Πλησιάζουν Χριστούγεννα…
Κι αλήθεια πώς να μετρήσω την φετινή μου ευτυχία;
Επιστρέφουμε αγκαλιασμένοι.
Στο δωμάτιο, εκτός από γλυκά, θα μοιραστούμε αγκαλιές, φιλιά κι όνειρα.
Θυμάσαι που βγάζουν όλα τούτα τα μικρά βαρκάκια;
Είναι ένα μέρος κρυφό.
Αν κλείσεις τα μάτια την είσοδο του θα δεις, αν τ’ ανοίξεις εκείνο θα χαθεί.
Μένουμε με τα μάτια κλειστά.
Αγγίζουμε στα τυφλά ο ένας τον άλλον.
Σκιρτούν αλλιώτικα τα σώματα, οι ψυχές.
Κι εκείνο το πολύχρωμο Καρουζέλ πίσω από τα μάτια τα κλειστά μας έχει παιδιά γεμίσει και μουσικές…
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου
4 σχόλια:
Μάτια κλειστά..ίσως κι οι βόλτες στην πόλη μας να ήταν ωραιότερες αν τα μάτια ήταν κλειστά!
Καμιά ασχήμια, όλα στη φαντασία μας..
εικόνες, μουσική..όλα!
Ανάρτηση γλυκιά, μουσική υπέροχη!
Στέλνω την καλημέρα μου!
Τα λόγια βγαίνουν από τόσο βαθιά μέσα σου, που δεν θέλω να μιλώ μη και χάνεται η μαγεία.
Όμως θέλω να σας πω πόσο χαίρομαι, όταν ο έρωτας τόσο ξεκάθαρα γράφεται με λέξεις.
Καληνύχτα σας.
Για την πόλη δε γνωρίζω να σου πω μα αν εκείνη η βόλτα ξεκινούσε με προορισμό τις αισθήσεις θα ήταν υπέροχο να γίνει με τα μάτια κλειστά….
Καλό και όμορφο βράδυ να έχεις new-girl-on-the-blog.
Σε ευχαριστούμε, και οι δύο, Thalassenia μας!!!
Δημοσίευση σχολίου