Φωνάζει τ’ όνομα σου απόψε το φεγγάρι
στα μονοπάτια του τα φωτισμένα
και στις κρυφές του τις στοές.
Κι έχουν οι άνθρωποι σωπάσει στους δρόμους
έπαψαν οι κόρνες να μονολογούν το πένθιμο τους παραμύθι
ένα λευκό πουλί μονάχα
σα περιστέρι πουλί
αφήνει κάτου απ’ τα φτερά του
σκόνη χρυσή καθώς πετάει
όπως τα λόγια μου
που χαμογελούν
καθώς για εσένα μιλούνε.
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του
Φθινοπώρου
10 σχόλια:
χαμογελαστα λογια...
βγαινουν απο χαμογελαστες καρδιες...
παντα ετσι να ειναι...
νεραιδενια φιλια σου αφηνω...!
υπεροχο!!!!γεματο ερωτα και φως..
και η μουσικη που ακουγετε..ποσο καιρο ειχα να την ακουσω!!
καλο βραδυ..
Και τα λόγια και τα χαόγελα για εκέινη είναι πάντα. Υπέροχο κομμάτι... Πραγματικό έργο Τέχνης.
Ε, τι να σου πω... πανέμορφο..
Χαίρομαι που το πένθιμο παραμύθι είχε ευχάριστη κατάληξη και το λευκό περιστέρι πετά χρυσόσκονη καθώς ευτυχισμένο μιλά για την αγάπη του.
Γλυκιά μου Ναϊάδα, όπως και τα δικά σας άλλωστε!!
Να είσθε πάντοτε καλά!!!
Καλυψώ μου, επέστρεψα λίγο καιρό τώρα στα παιδικά μου ακούσματα.
Τα υπόλοιπα είναι ο τόπος απλά που ονειρεύθηκα…
Δείμε μου, μόνο για εκείνη…
Και ναι , έργο τέχνης είναι όπως και κάποια ακόμα της εποχής εκείνης…
Sourgeal μου τώρα εγώ τι να πω;;;
Ελένη μου, κάποια στιγμή ξημερώνει η εποχή των θαυμάτων στη ζωή του καθενός…
Δημοσίευση σχολίου