Παλιά γραφή

Σε μια παλιά γραφή, οι λέξεις

«δε θα ‘ρθει», λέγανε στους περαστικούς

και να που τώρα

φανερώνεσαι πριν το φως του ήλιου

και ξημερώνεις την ψυχή μου.

Λογοτεχνικό περιοδικό "Απόπλους", τεύχος 48, Σάμος, Άνοιξη Καλοκαίρι 2010

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου

Ρώγα σταφυλιού

Στέκει ολόρθη η ρώγα

σταφυλιού θαρρείς

για να την τραγανίσω

σε μια στιγμή αιωνιότητας…

 

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου

Απο τα Λουτρά των Ψιθύρων ως την αδερφή του Μεγαλέξανδρου...

Ο ποταμός Έβρος άγγιξε τα όρια κινδύνου, από βραδύς ανατίναξαν τα αναχώματα η κατάσταση όμως παρέμεινε κρίσιμη, έτσι η απόφαση της επιστροφής υπήρξε ομόφωνη.
Ξεκινήσαμε με το πρώτο φως, μαζέψαμε συμπράγκαλα, αποχαιρετίσαμε αδέλφια, παππούδες και θείους, κι αφήσαμε τις ρόδες του αυτοκινήτου να μετρήσουν τα χιλιόμετρα της επιστροφής.
Ο κάμπος μέχρι και την πόλη της Αλεξανδρούπολης γίνηκε ένα με τον ποταμό, μια λιμνοθάλασσα που σε τρομάζει σα βλέπεις να μπαίνει στα σπίτια που εκκενώθηκαν βάζοντας δύο ρούχα σε μια βαλίτσα, πέντε βιβλία και μια προσευχή στην τσέπη την μέσα τους πανωφοριού, ν’ ακουμπάει με τον χτύπο της καρδιάς, πιο ψηλά να φθάνει, μήπως κι αγγίξει τον Θεό...
Μετρώντας, πότε τις σταγόνες της βροχής και πότε τους αμανέδες του ραδιοφώνου βγήκαμε στην Κομοτηνή.

Στέκει ταπεινή, κάτου από τη χιονισμένη οροσειρά της Ροδόπης τούτη την εποχή, προσμένοντας το απογευματινό χτύπημα της καμπάνας να σμίξει με τη φωνή του Μουεζίνη, μετρώντας τα βήματα των ταξιδευτών από την Αγία Πέτρα κι από μεγάλο λιμάνι της Συμβουλεύουσας, καθώς τη βγάζει από τον μεσημεριανό της ύπνο το «αλτ τι ‘συ» των στρατιωτών…
Στέκουμαι στο κάστρο κι ακούω τον θρήνο της Ελένης για το γιό που έχασε από τον ήχο του σπαθιού του Γαζή και της Sabriye που αποχαιρέτησε από τον ίδιο ήχο τον δικό της γιό.
Δάκρυα που σμίγουν ποτίζοντας τις εκτάσεις με τον καπνό και το βαμβάκι που γέρνουν από τον άνεμο και λικνίζονται από το τραγούδι του Λίσσου ποταμού.

Έζησα δύο χρόνια εδώ.
Έμαθα να σιγοτραγουδώ μα πιο πολύ ν’ ακούω εκείνο τον ρυθμό τον αργό, τον μεθυστικό της Ανατολής, εκείνης της Ανατολής που δεν έμαθα να μισώ καθώς αγνάντευα, παιδί ακόμα μικρό, το χωριό μας στον απέναντι κάμπο.
Πέρασαν οκτώ χρόνια από τότε, κι όλα είναι εδώ, ζωντανά.
Το χρώμα, το άρωμα, η γεύση, οι άνθρωποι…

Ένα μωσαϊκό αναμνήσεων σε συντρόφευσε στο ταξίδι μου τούτο από την αδερφή του Μεγαλέξανδρου ως τα «Λουτρά των Ψιθύρων» και πίσω…

Μοτοσακό

Είχες το μοτοσακό

στηριγμένο στον τοίχο της αυλής

πάει τώρα η αυλή

πάει ο τοίχος

μόνο οι ροδιές απέμειναν

ίχνη στο τσιμέντο επάνω

να με συνθλίβουν

κάθε που στέκουμαι στην πόρτα 

και τ’ αντικρίζω.

απο το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος... δεύτερη γραφή

Παλιά αίγλη

Πριν ξημερώσει κατηφορίζεις

απ’ το κόκκινο του ουρανού φεγγάρι

βαστώντας τα όνειρά μου

απαλά

συντροφευμένα από εσένα

χαμογελαστά

κι απ’ το απέναντι παράθυρο

κοιτάζουν τα περασμένα χρόνια

τα λυπημένα

καθώς το παιδί

με χρώματα αχνά ζωγραφίζει

την αίσθηση τους

σε χαρτί λεπτό

φθείροντας έτσι την παλιά τους αίγλη.

 

 

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου