Πριν ξημερώσει κατηφορίζεις
απ’ το κόκκινο του ουρανού φεγγάρι
βαστώντας τα όνειρά μου
απαλά
συντροφευμένα από εσένα
χαμογελαστά
κι απ’ το απέναντι παράθυρο
κοιτάζουν τα περασμένα χρόνια
τα λυπημένα
καθώς το παιδί
με χρώματα αχνά ζωγραφίζει
την αίσθηση τους
σε χαρτί λεπτό
φθείροντας έτσι την παλιά τους αίγλη.
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου
4 σχόλια:
"φθείροντας έτσι την παλιά του αίγλη.."
πόσο όμορφο..
Καλώς όρισες Καίτη!
Όταν έχουμε επαναπαυθεί στη μαυρίλα της λύπης και της μοναξιάς μας, έτσι δε γίνεται;
Δεν αποκτά μιαν αίγλη όλο αυτό που είτε δε θέλουμε να την διαταράξουμε, είτε δεν τολμούμε;
Σ' ευχαριστώ πολύ!
καλώς σε βρήκα Ιωάννη!
πόσο δίκιο έχεις.. πόσο δέος προκαλεί το ανέφικτο, το άπιαστο.. και κάποιες φορές σεβασμό..
Να είσαι καλά.. πάντα!
Η αίγλη για την οποία μιλώ δεν ανήκει τόσο στο ανέφικτο αλλά σε εκείνο που μας προκαλεί ο συμβιβασμός μας με τη λύπη.
Κι είναι αυτή που μας βάζει παρωπίδες στα μάτια και μπερδεύουμε το σωστό με το λάθος, το όμορφο με το άσχημο.
χάνουμε την ικανότητα της κρίσης μας.
Κι όλα ξαφνικά τα μαύρα μας έχουν τόσο μεθύσει που κάθε τι σκοτεινό, λυπημένο και τραγικό μα φαντάζει φυσιολογικό, ώσπου μια μέρα, διότι πάντοτε έτσι γίνεται, καταρρέει όλο τούτο το οικοδόμημα το λυπημένο απλά και μόνο γιατί τρύπωσε μια αχτίδα φεγγαριού από μια σπασμένη γρίλια την οποία διαδέχτηκε μια από εκείνες του ήλιου.
Απλά.
Δημοσίευση σχολίου