Φόβοι του μεσημεριού

Καθώς τις νύχτες

γέρνουν μεθυσμένα τα δέντρα στο προσκέφαλο μας

ακούγεται ο ψίθυρος των φύλλων

μια λιτανεία μικρή

που σαν ανοίξεις τα μάτια, σωπαίνει και χάνεται.

Κι άνεμος, στοργικά πάντα

μας χτυπά τα χέρια,

μας χτυπά τα πόδια,

μας χτυπά την πλάτη και τα μάτια.

Μήτε που βλέπουμε πια

μήτε και τα χέρια απλώνουμε

δε φθάνουν πουθενά τα βήματά μας

κι εκείνα τα σημάδια στην πλάτη

μια κόκκινη γραμμή αφήνουν στα σεντόνια.

Μας παραφυλά ο θάνατος

κρύβεται στους φόβους του μεσημεριού

στο ανοιξιάτικο ψιθύρισμα του απογεύματος.

Πόσο να μπορέσεις ακόμα ν’ αντισταθείς;

Ημέρα σκοτεινή

Αναρωτιέμαι τώρα τι να κάνεις 
είναι μακριά κάποτε η κουζίνα 
το υπνοδωμάτιο 
ο μικρός μας κήπος στο μπαλκόνι.

Είναι ημέρα σκοτεινή 
κι οι δρόμοι που παίρνω 
λιγοστεύουν και χάνονται. 
Ξεμένω από βήματα 
από λέξεις 
κι αποστάσεις. 

Τι άραγε να σκέφτεσαι; 
Με ποιο τραγούδι να ταξιδεύεις; 

Μόνο το φεγγάρι 
κάνει τα χέρια μου 
να γεμίζουν από εσένα 
και το αγιόκλημα 
στης πόρτας μας την άκρη.

Κλειστό δωμάτιο

Κι είναι τα μάτια μας

τόσο λυπημένα όταν νυχτώνει

καθώς στο κλειστό δωμάτιο

απομένει ένα κύμα σιωπής

να σπάει

στους ρυτιδωμένους τοίχους.

Tελευταίο τανγκό

Μεταλαβαίνω τις σιωπές σου

με μαύρο χρώμα

ορίζουν ένα κελί μικρό

και θα σε βρω στην αγκαλιά του να προσεύχεσαι

νύχτες και νύχτες

και ώρες λυπημένες απογευματινές

θα έρθεις κάποτε

και θα ‘χω μια πικροδάφνη στα χείλη

να παίζω εκείνο

«το τελευταίο μας τανγκό στο Παρίσι»

Μικρή προσευχή

Μια μικρή προσευχή οι Κυριακές

κάτω απ’ τα πεύκα,

μέσα στα γέλια του παιδιού,

μέσα στην αγκαλιά σου.

Η γέννηση της σιωπής

Επιστρέφουμε απ’ το μέτωπο

νικητές και νικημένοι

ξένοι στην παλιά ζωή μας

κι αλήθεια

πως στριμώξαμε τόσο πολύ τις λέξεις

για να γεννήσουμε τη σιωπή;

Θα σε φυλάξω

Θα σε φυλάξω

κάτω απ’ τα σκεπάσματα του κρεβατιού

εκεί όπου κρυβόμουνα

μετά τις σκανδαλιές

κι έκανε πως μ’ έψαχνε η μάνα

να μου τις βρέξει

θα σε φυλάξω

όπως όλα τ’ αρχαία

παιδικά μυστικά

στην πιο τρυφερή

εκδοχή της ψυχής μου

Νυχτερινοί μαυροπίνακες

Νύχτα είναι και το χρώμα έχει σαπίσει πάνω στους μαυροπίνακες, 

οι ασκήσεις προπαίδειας και τα ρήματα 

χάνονται σιγά σιγά από την παιδική μου ηλικία.

Ξοπίσω τους ο επιστάτης του σχολείου, φαλακρός, 

μ’ ένα πουκαμισάκι θαλασσί, θυμίζει τους αυστηρούς   

μα κάποτε αδιάφορους ελεγκτές των τρένων.

Ταξίδεψα πολλές φορές μαζί τους.

Κι έχουν την ίδια θλίψη στα μάτια τους.

Κι εκείνα κι εγώ.

Σαράντα χρόνια σιωπής κι ενός κουνήματος ρυθμικού, 

θαρρείς νανουρίσματος.

Κ’ οι μαυροπίνακες πάντα εκεί, όπως οι νύχτες, 

καταπίνουν μία μία τις κιμωλίες χρόνια 

κι εξακολουθούν να με κοιτάζουν το ίδιο λαίμαργα.

Θα ζήσω!!! – Μ’ ακούτε;

Θα ζήσω!!!

Φθορά του χρόνου

Είμαστε

ότι πίσω της αφήνει

η φθορά του χρόνου

θύμησες κι επιθυμίες

sιωπές που πίσω τους

ανασαίνει η μοναξιά.

Και βράδια

που χώρεσαν τη ζωή μας

σε λέξεις, σ' αγγίγματα

που ζέσταναν την ψυχή μας.

Τα ρολόγια των τοίχων

Τα σπασμένα ρολόγια στους τοίχου
μετρούν μίαν απόσταση σιωπηλή
κλείνουν τα μάτια κι ονειρεύονται
κλείνουν τα μάτια και εισβάλουν
στις κλειδωμένες κάμαρες
στις κλειδωμένες ζωές μας.

Τα σπασμένα ρολόγια στους τοίχου
έχουν το βλέμμα του κουρασμένου ταξιδιώτη
που γίνηκε η μικρή του διαδρομή.

Νυχτερινά τρένα

Κάθε που νυχτώνει

ένα τρένο ξεκινά από τον αντικρινό σταθμό.

Το βραχνό του τραγούδι

απλώνεται πάνω στις ράγες

τρέχει στο ίχνος του αγέρα που περνώντας αφήνει  

μπερδεύεται με τους ήχους των πόλεων που ξεχνά

ως το επόμενο του ταξίδι.

Κι έχει πάντοτε

ταξιδιώτες μελαγχολικούς

πίσω απ’ τα κλειστά του παράθυρα

που ναυαγούν τις κουρασμένες τους σκέψεις

στο λίκνισμά του.

"Κύμα" Περιοδικό Λόγου και Τέχνης. Τέυχος 1