Σα να γίνονται πάντα, θυμούμαι τις εικόνες αυτές, κι ας ήταν
μόλις λίγες οι φορές που συνέβη.
Ίσως και να ‘ναι τόσο γεμάτες οι μνήμες που δεν αφήνουν
περιθώρια για «χρονικές απώλειες».
Πάλι Πάσχα στο χωριό! Πάντα Πάσχα στο χωριό!!
Το σπίτι ανοιχτό, με τα τσουρέκια να ζυμώνονται απ’ τη γιαγιά
Θοδώρα για να ψηθούν στον ξυλόφουρνο του απέναντι σπιτιού, της γιαγιάς
Αναστασίας, και να γεμίσει αρώματα η γειτονία.
Τόσα αρώματα…
Και τα πρώτα, έτσι για το μεζέ, εξαφανίζονταν εν ριπή
οφθαλμού, παρά τα μαλώματα και τις φωνές της γιαγιάς.
Παιχνίδια απ’ το ξημέρωμα στο σχολείο και στο καμαράκι
-αχ αυτό μας το καμαράκι, το μαγικό μας καμαράκι, το ορμητήριο μας για κάθε
σκανδαλιά..-
Το απόγευμα μπάνιο κι εκκλησία.
Επιβεβλημένα.
Λίγο πριν τον Επιτάφιο, στο χτύπημα της καμπάνας,
περίμενα το αυτοκίνητο να δω, και το έβλεπα!
Πόση η λαχτάρα να δω τη Μαμά και τον Μπαμπά να
έρχονται!!!
Κι άλλαζε ρούχα η μέρα, κι ας ήταν πένθιμη λόγω Επιταφίου…
Κ’ ύστερα το σφάξιμο του κατσικιού, το ξάκρισμα για τη
μαγειρίτσα, το σούβλισμα.
Κ’ η ανάσταση, στην εκκλησία, με τα πυροτεχνήματα συνήθως
στα χέρια -όλα τα παιδιά- κι ο μικρός μας πόλεμος ζωντανός ακόμα και την
τελευταία φορά που ανταμώσαμε κι ας είχαμε πια ο καθένας την δική του οικογένεια
πιά…
Μετρώντας τα χρόνια, μου βγαίνει μεγαλύτερη η απόσταση
του χρόνου τόσο από την τότε ηλικία όσο και από τα χρόνια που συνθέσαν τη μνήμη
αυτή.
Είναι όμως τόσο γεμάτη…
Κι ας μη καταφέρνω να την αποδώσω, δεν τα κατάφερα ποτέ
με τις λέξεις..
Είναι οι μνήμες αυτές που κρατούν ζωντανούς τους ανθρώπους
που έχουν πια φύγει.
Την γιαγιά, από τότε, τον παππού, ούτε χρόνος, η
γειτονιάς μας που άδειασε, κι όλα εκείνα που πια δεν υπάρχουν ανάμεσα μας..
Όλα αλλάζουν μέσα μας.
Ο τρόπος να βλέπουμε, που νιώθουμε, που αντιδρούμε.
Αλλάζουμε κι όσο αλλάζουμε φεύγουμε μακριά απ’ τη ζωή που
κάποτε ζήσαμε, και παρά τις ευχές δεν θα καταφέρουμε ποτέ να έχουμε κάτι από εκείνη.
Σας κοιτώ στα μάτια πάντοτε, να το θυμάστε.
Εσείς, που χτίσαμε μαζί τις μνήμες των παιδικών, των
εφηβικών μας χρόνων, αυτές που με κράτησαν και μ’ έβγαλαν ως εδώ.
Κι ας δεν ήμαστε δυστυχώς όλοι εδώ.
Καλές γιορτές.
Εύχομαι τα άνθη της κερασιάς να στολίσουν την ψυχή σας και
το τραπέζι σας.
