Κυριακή 14 Απριλίου 2019

Έμμονη Έρημος ΙΙ


Κατά βάθος, έχουμε από χρόνια νικηθεί
το σκονισμένο τραπέζι
τ’ άστρωτα κρεβάτια
τα σκισμένα χαρτιά στο γραφείο
μαρτυρούν την εγκατάλειψη μας

ένας μονάχα κουρασμένος κούκος
μας θυμίζει κάθε ώρα το μνημόσυνο του.

2 σχόλια:

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

"ένας μονάχα κουρασμένος κούκος
μας θυμίζει κάθε ώρα το μνημόσυνο του".

Θα μπορούσε να είναι κι αυτή μια κάποια παρηγοριά, ή ίσως ακόμη-ακόμη και λαχτάρα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Στέκονται πάντα τα πουλιά στ’ ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών που ζήσαμε, ζητούν με τη φωνή τους μια μας απόκριση, και ναι, ίσως προσπαθούν να γεμίσουν τα άδεια δωμάτια, κι αυτό είναι μια ελάχιστη παρηγοριά, πως η ζωή εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα κι εκεί που έχουν όλοι πια φύγει.
Όμως όχι λαχτάρα, αλλά μια ίσως ελπίδα επιστροφής, γιατί κάποτε όλοι επιστρέφουν, έστω λίγο, εκεί όπου έζησαν, εκεί όπου έγραψαν ένα γράμμα με παραλήπτη, που πότισαν τα σεντόνια με ευτυχία…

Εκτός αν πάλι η λαχτάρα είναι η ελπίδα της επιστροφής…