Βρεγμένο το φεγγάρι επιστρέφει μ’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στα μαλλιά του. Πίσω απ’ τις γρίλιες μετρά τη βροχή κι αφήνει τα χάρτινα καραβάκια του να ταξιδέψουν ως την απέναντι γωνιά. Δε θυμάται πια τα ονόματα των δρόμων, έτσι εκείνα ταξιδεύουν στο άγνωστο.
Οι περασμένες μας λέξεις σκέκουνται στις άκρες των βιβλίων, φοβούνται τη βροχή, φοβούνται μη χαθούν κι εκείνες στο άγνωστο κλεισμένες σ’ ένα μπουκάλι.
Κοίταξε πως κλαίει το φεγγάρι…
Κοίταξε πως κλαίει ο ουρανός…
Μια υπόσχεση λησμονιάς θα μας συντροφεύει στο αποψινό ταξίδι, κι ίσως αυτό να είναι το εισιτήριο για να επιστρέψουμε στην παιδική μας αθωότητα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου