Έρχονται μέρες, φαγωμένες θαρρείς
απ’ το μεγάλο σαράκι της νοσταλγίας μας για κάτι πολύ μακρινό
από κείνη την ηλικία μας την παιδική
για τα παιγνίδια που δεν παίξαμε
ή που παίξαμε μα δεν προσέξαμε και σπάσαμε
για τα πρόσωπα των ανθρώπων που δε βλέπουμε πιά
για την ανεμελιά
που μας ξέφυγε σε κάποιο ταξίδι και χάθηκε με τον άνεμο.
Τούτες οι μέρες, πιο πολύ απ’ όλες
νιώθουν την ανάγκη της στοργής
κι απλώνουν το χέρι ζητιανεύοντας λίγη
απ’ τα διάπλατα ανοιχτά μάτια
εκείνων που έρχονται δίχως να γνωρίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου